یادداشت/حبیب محمد پور بی بالان
بی گمان در فرایند حذف و نابودی یک نگاه ، یک شیوه گفتمان ، یک جهان بینی و حتی یک احساس انسان باید توجه عمیقی در شیوه رفتاری افراد آن جامعه و آن جهان بینی از ماه ها و سال ها پیش داشت و باید توجه داشت که در این سال ها گفتمان مدیران و شاکله های فرهنگی جامعه و بانیان ادب آموزی آن در بزنگاه های تاریخی از چگونه راهبردی سود می برده اند که سبب این ژرفا و دریافت عمیق فرد و جامعه از این شیوه کارکردی شده است.
اینکه دم دستی ترین کار را در هنگامه بحران انجام دهیم و با حذف یک رخداد اجتماعی و پدیده فرهنگی مهاجم، آن هجوم را بدشگون بدانیم و فکر کنیم بهترین راهکار در حذف آن پدیده خواهد بود در واقع این بدترین دوراندیشی یک ساختار کلان فرهنگی است!… سخن از “بی تی اس” است گروه هنری ای در کره جنوبی که گفته می شود افرادی همجنس گرا هستند وچون کارکرد این گروه با فرهنگ و دین و آیین ما همخوانی ندارد، پس باید با آنان به شیوه ای سختگیرانه برخورد کرد.
البته می دانیم که کشور کره جنوبی نیم قرن پیش با توجه به اقتصاد پویای ایران پیش از انقلاب هزاران کارگر در ایران داشت و از اقتصاد پویای کشورمان بهره می بردند تا زندگی بهتری داشته باشند و اینکه امروز با چه سیاستی توانستند حدافل ۵۰ سال از ما پیشی بگیرند را باید در همان شیوه گفتمانی و راهبرد سیاسی و اجتماعی مدیرانی در آن کشور جستجو کرد که آراسته به علوم روانشناختی و دانش اجتماعی بوده اند.آن چیزی که اکنون به آن می پردازیم این است که نباید با هر پدیده مهاجمی نگاه حذفی داشته و این حذف را به پایین ترین سطح بکشانیم و ندانیم مثلا بستن صفحه کاربران نوجوان و جوان تولید کننده کالا و صنایع دستی که آرم گروه بی تی اس را در آن داشته است به چه اندازه بر روح و روان آنان بیشتر از نهادینه شدن ارزش های اخلاقی تاثیر منفی خواهد گذاشت.
باید بدانیم که این گروه هنری در دنیا نزدیک به صدهای میلیون نفر دنبال کننده دارد و در ایران میلیونها جوان با آن دمساز هستند و پس بهترین کارکرد آن بوده و هست که کار روانشناختی را پیش تر از حذف موردی در دستور کار قرار دهیم و در واقع نوشداروی پس از مرگ سهلاب نباشیم!
این که همواره در انجام کارهای پیشگیرانه و هدایتگر بسیار دیر اقدام می کنیم، سبب شده برخوردهای ما همواره به حذف افراد ، نگرش ها و یا اعمال جریمه های مالی و تنیبه و زندان بیانجامد؛ در حالی که اگر کمی پیشتر در آغازین روزهای بروز هر پدیده ای وارد کارزار می شدیم شاید چنین بحرانی فرهنگی ای را شاهد نبودیم.از آن سو بادید بانیم که اگر جاذبه های فرهنگی دیرین یک ملت تنواند جای خود را در بین نوجوانان و جوانان باز کند بی گمان ناچار خواهیم شد هر روز و ماه و سال سنگر های دیگری را به فرهنگ مهاجم بسپاریم و بواقع بدون هر جنگ و چالشی دست تسلیم بالا ببریم .
البته که جهان بینی پذیرش یک نیروی مهاجم و داشتن مثلا چندین پایگاه نظامی یک قدرت تمامیت خواه در کشور کره جنوبی و اینکه فساد اخلاقی و ترویج همجنس بازی و همجنس گرایی بنام دموکراسی و بسیاری از پدیده های نوظهوردر این کشور روند روبه رشد داشته و آیین و سننن مردم کره را درهم شکسته است، نیز باید برای جوانان بازآفرینی شود.
در این بازآفرینی است که جوانان ما می توانند با گزینش گری مناسب توسعه را با حفظ آیین و سنت های دیرین یک کشور تاریخ ساز در هم آمیزند و به داشته های خود نیز افتخار کنند.
