یادداشت/کریم خورسندی
در پی آتش بس چند روز در جنگ اسرائیل و نوار غزه و تبادل تعدادی از اسرای دو طرف متاسفانه خیلی زود شعله جنگ دوباره برافروخته شد و مجددا شاهد کشت و کشتار بیرحانه انسانهای بی گناه اعم از زن و مرد و کودک هستیم!
فارغ از تمام اشکالاتی که در آغاز و شروع این جنگ فرسایشی وجود دارد متاسفانه آنچه که بی اهمیت قلمداد می شود جان انسان ها میباشد که به راحتی هر روز تعدادی به خاک و خون کشیده می شوند!
در همین راستا چندی پیش متن جذاب و گیرایی در فضای رسانه ای مجازی خواندم که واقعا مایه مباهات هر ایرانی و هر انسان شریف و نوع دوستی می باشد؛ ماجرا از این قرار بود که وقتی جنگ جهانی دوم پایان یافت از تمام دنیا هیئت هایی به آمریکا رفتند تا برنامه ای بریزند که پس از جنگ چه باید کرد که جنگ جهانی سومی روی ندهد!
یک هیئت نیز از کشورمان به آمریکا رفته بود که شامل دکتر غنی ، انتظام ، قاسم زاده و دکتر سیاسی بود.
خوشبختانه در شهر سانفرانسیسکو هیئت ایرانی گل کرد ، زیرا در جلسات ، سایرین هر کدام پیشنهاد می کردند که مثلاً تمام دنیا را باید خلع سلاح کرد تا جنگ نشود و… یکی گفت که همه مردم را باید سیر کرد تا جنگ نشود و… یکی گفت که تمام ثروت ها را باید تقسیم کرد تا دنیا متعادل شود! جمعی می گفتند که باید مرز ها را برداشت تا جنگ های توسعه طلبانه پیش نیاید…
… ناگفته پیدا است که هیچ کدام پیشنهاد ها عملی نبود و از جلسات خصوصی تجاوز نمی کرد و به جلسه عمومی نمی‌رسید تا اینکه نوبت به نماینده ایران رسید و دکتر سیاسی از کشورمان که به زبان های انگلیسی و فرانسوی مسلط بود ، پشت تریبون رفت و نگاهی عالمانه به حضار کرد و گفت: خیر آقایان، جنگ نه مربوط به شکم است و نه ثروت و نه مرز بلکه جنگ و دعوا تنها نتیجه “جهل” است !
مردم با فرهنگ های یکدیگر آشنایی ندارند و چون فرهنگ همدیگر را نمی‌شناسند به همدیگر احترام نمی‌گذارند و این توهین ها نتیجه ای جز جنگ ندارد.
وی ادامه داد: پس باید کاری کرد که سطح دانش مردم و شناخت آنها از فرهنگ همسایگان و بیگانگان بالا برود، در این صورت احتمال دارد که از میزان جنگ ها کاسته شود…
هنوز سخنش اتمام نیافته بود که ناگهان حضار بپا خواستند و صدای کف زدن های ممتد آنها نشان از تایید گفته های دکتر سیاسی بود که تنها راز بقای سرزمین کهن ایران و هم زیستی مسالمت آمیز مردمش را به زبان آورده بود.
بنابراین کمیسیونی تشکیل شد که اساس آن بر شناختِ فرهنگ ها و بالا بردن تعلیم و تربیت عمومی باشد و این همان چیزی است که عنوان یونسکو به خود گرفت و بعد ها یکی از سازمان های بزرگ وابسته به سازمان ملل متحد به شمار رفت و مرکز آن پاریس شد.
دکتر سیاسی نیز به همین دلیل تا پایان عمر همیشه از اعضای برجسته این سازمان بود و در تمامی جلسات اصلی آن شرکت داشته و در ایران نیز سال ها ریاست آن را داشت و به همراه مرحوم علی اصغر حکمت مشترکاً آنرا اداره می کردند.
چه افتخاری از این بالاتر که ما ایرانیان با هر زبان و هر نژاد به پشتوانه تاریخ و فرهنگ والا و کهن مشترکمان، هیچگاه و هیچگونه جنگ قومی در ایران زمین نداشته ایم و قطعاً نخواهیم داشت. لذا شایسته است دیگر دول و ملت ها با تاسی از تاریخ ملل و ایجاد پشتوانه فرهنگی و دانش افزایی به هر جنگ، خشونت و خونریزی نه بگویند و صلح و دوستی را در دنیا رواج دهند.
