باز باران خبر/ فیلم کوتاه “سایه باد” آخرین ساخته فرهاد درودگر که روایتی رئال از حقیقت زندگی مردمان روستاهای دور افتاده و تنگدستی و بی رحمی زندگی این مردم و تلاش آن ها برای خلق امید را به تصویر کشیده است.
این فیلم کوتاه قصه ساده زنان روستایی است که در غیاب مردان و تمام شدن خوراک مرغ و خروس ها به انتظاری تلخ نشسته اند و در این میان قهرمان داستان به نام مرضیه که همه اهالی چشم امیدشان به اوست مرتب به بالای کوهی می رود تا شاید آنتن موبایل بیاید برای ارتباط با آقایی که قرار است برای مرغ و خروس ها که تنها دارایی این زنان سخت کوش است، دانه بیاورد اما هر بار نا امید برمی گردد؛ گویا که هاجر در طلب آب صفا و مروه را طی می کند.
مرضیه به اهالی می گوید” با او صحبت کردم فردا قرار است بیاید” دروغ می گوید چون تماسی گرفته نشده اما برای زنده نگهداشتن امید به زندگی و فردای بهتر ناگزیر است؛ فیلم ساز با یک دیالوگ ساده نشان می دهد که سهم این زنان از این همه تکنولوژی حتی یک پوشش ساده برای آنتن دهی موبایل نیست؛ هرچند قهرمانی از بیرون روستا نمی آید و این مرضیه است که به تدریج و با شکستن حصار های درونی به قهرمان اصلی تبدیل می شود تا با سنت شکنی برای نجات بر خیزد و از حصار کوه های طبیعی که بی شک به کوه های ذهن نیست، خارج شود.
در روایت خوش ساخت فرهاد درودگر طبیعت خشک و بی رحم و شکست ناپذیر غلبه ای هوشمندانه بر ساختار داستان دارد چونان که برخی سنت ها در فرهنگ ما چنبره گریز ناپذیر انداخته اند و مرضیه در حقیقت علیه این سنت ها عصیان می کند.
وفاداری به واقعیت و پرهیز از روتوش های معمول در کنار ایجاد جو صمیمی بین فیلم ساز و اهالی روستا که در به تصویر کشیدن زندگی ساده و جاری زنان و انجام امور روزمره مانند حصیربافی، شیر دادن به بچه، لالایی کودکانه و نگاه های مومنانه آنان به باور این نوع زندگی را می توان از نکات مثبت این فیلم ۱۱ دقیقه ای برشمرد.
اما آنچه در نهایت جلوه متمایزی به “سایه باد” داده خلق امید در عین ناامیدی است که علیرغم طبیعت خشک وبی رحم و صدای زوزه باد که گویا می خواهد امیدها را با خود ببرد در قاب پایانی فیلم این بذر امید است که در دل ها کاشته می شود و پیام نهایی را می دهد. “نجات دهنده ای درکار نیست چرا که تنها قهرمان زندگی خودت هستی”.
احمد افروز
