باز باران خبر/ متاسفانه این روزها بار دیگر موج وحشت کرونا لرز به جان ما انداخته و اکثر مردم در بیم و امید هستند و عزیزانی را یکی پس از دیگری از دست می دهیم! جمعیت کارگری ما بدون هیچگونه حمایت دولتی در خانه قرنطینه می شوند و گاهی برای امرار و معاش به ناچار برای لقمه نانی در کوچه و خیابان در انبوه جمعیت پرسه می زنند!
.کارگران ساختمانی، کارگران خدماتی ، کارگران صنعتی؛ نمی دانم مسئولین کتاب طاعون آلبرکامو را خوانده اند یا نه؟! اگر نخوانده اند، پیشنهاد می کنم این کتاب را حتما بخوانند!
درسرزمینی که موش ها با سرعت در حال زیاد شدن هستند، بیماری طاعون هم شدت و شیوع بیشتری می گیرد و با آن که طاعون در حال تسخیر شهر است و طاعون زدگان یکی پس از دیگری از نفس می افتند اما مردم هنوز بیماری را جدی نگرفته یا نمی‌دانند و یا نمی خواهند که جدی‌اش بگیرند!
هر کسی روایتی از طاعون دارد؛ کشیش شهر تا وقتی که خودش طاعون نگرفته بیماری را نتیجه گناهان و معصیت مردم می داند و بی توجه به دستورات پزشک از مردم می خواهد که با دعا و نیایش خود را از بلا و بدبختی محافظت کنند و وقتی که او هم طاعون می گیرد، سراغ اولین کسی که می رود، دکتر است! پزشک شهر خودش را به در و دیوار می‌کوبد تا بگوید که اگر بر اساس موازین بهداشتی رفتار نکنیم آینده همه ما تاریک و سیاه خواهد بود. از طرف دیگر مردم بیشتر از قبل به تفریح می روند؛ بی دلیل به خیابان می آیند و فستیوال های بزرگ برگزار می کنند.
مسئولین ناچار به قرنطینه شهر می شوند اما عده ای قوانین را نادیده می گیرند؛ مثل مردمان سرزمین ما که تا تعطیلی را می بینند راهی شمال می شوند!
عده ای هم برای منافع شخصی بر علیه قرنطینه قیام می کنند و آن را کاری بیهوده می دانند.
این داستان در قرن نوزدهم در شهری در الجزایر اتفاق افتاده است.
کتاب را که می خوانید به قرن نوزدهم سفر می کنید و انگار تاریخ دوباره در سرزمینی ما تکرار می شود و تضادی در حال شکل گیری بین دانستن و ندانستن است!
با خواندن این رمان و تجربه این روزها ، آدمی می‌فهمد که چه مرزی بین دانستن و ندانستن وجود دارد؟ هر چه تایر تاریخ می چرخد حقایق بیشتری رونمایی می شود و در این دنیای پر آشوب و بی کسی، تنها یک چیز می توان از خدای خود طلب کرد : خدایا ما را به حال خود وامگذار!
مجید مصطفوی
