این روزها جمله های ساده و کوتاه در مورد “کرونا و مرگ “در فضای مجازی دست به دست می شود.جملاتی که موجب می شود درد نهفته پشت جملات نگران مان کند. مطالبی غیر مستقیم از جنس “کرونا و مرگ ” که دلهره آور است. این جملات کوتاه و ساده پر از واقعیت روزهای کرونایی هستند. جملاتی که موجب تفکر می شوند. وحشت از دست دادن عزیزان در این دوران زیاد شده است.
پرده های سیاه کوچک و بزرگ در کوچه ها و خیابان ها به چشم می خورد . آگهی تسلیت پشت سرهم ،مدام آماده شنیدن خبر از دست دادن عزیزی هستیم. روزی در جلسه ای خبر نگاری سمت چپ من با فاصله یک صندلی نشسته بود و دلگیر از برخورد برخی از افراد دغدغه هایش را بلند بلند با من در میان می گذاشت، من بین دلخور نشدن ریاست جلسه و گوش دادن به صحبت های او مردد بودم .پس از سه روز خبر بستری شدن او بر اثر بیماری کرونا و اینکه برایش دعاباید کرد تا زنده بماند مرا غافلگیر کرد. مگر می شود آن جسم محکم و با نشاط در کمتر از چند روز از پا بیفتد ! بی شک خیلی از ما این نوع تجربه را در دوران کرونا داشته ایم و خداحافظی ابدی برخی ما را شوکه کرده است.
حالا با ولع بیشتری باید به همه چیز نگاه کرد. مسیرزندگی در شیوع کرونا به امید آمدن روزهایی بدون وحشت از کرونا می گذرد. آنهایی که عزیزان خود را از دست داده اند در سوگ نشسته و توان اجرای مراسم عزاداری به صورت عرف را ندارند. برخی حتی فرصت خداحافظی با عزیز سفر کرده را نداشته اند. واهمه رفتن نزد خانواده متوفی موجب تنهایی آنها شده است. کمتر آغوشی پذیرای آنها ست .سرایت کرونا مانع رفتن و نشستن در کنار خانواده متوفی می شود. خانواده در سوگ نشسته خودش بار سنگین غم را بر دوش می کشد. ایجاد حس حمایت روانی از طرف نزدیکان کم شده است. وسواس الکل زدن همه چیز را احاطه کرده و شرط عقل است از هر آنچه موجب سرایت این بیماری می شود پرهیز شود.
اما انچه که درد بعد ماتم سوگواری را دو چندان می کند خاطرات است که بی رحم می شوند. خاطرات بابت آنکه نکندکوتاهی شده و شاید جوری دیگرمی شد ممانعت از سفر ابدی را به تاخیر انداخت. زندگی بازماندگان پر از حسرت می شود.
ای کاش بیشتر وقت می گذاشتم . ای کاش می توانستم از او بیشتر مراقبت کنم. ای کاش توقع زیادی نداشتم . ای کاش بیشتر با هم صحبت می کردیم. ای کاش زنده بود تا جبران می کردم و ای کاش های زیاد دیگر که بر روی احساسات بازماندگان سنگینی می کند. خاطرات در ذهن رژه می روندو زجر آور می شوند. حسرت احساس را مچاله و قضاوت و سرزنش ناشی از کارهای کرده و نکرده موجب عذاب وجدان می شود.
کرونا درس قدر همدیگر را دانستن ، درس محبت کردن ،درس بیشتر در کنار هم بودن ، درس لذت بردن از ثانیه های زندگی است. بجای آنکه بعد از کوچ همیشگی حسرت بخوریم هم اکنون ای کاش ها را به عمل تبدیل کرده و به هم محبت کنیم تا بعد سنگینی خاطرات نتواند بی رحمانه شلاق را بر احساس مان فرود آورد .دوران کروناست ، بجای برگها آدم ها می ریزند مواظب هم باشیم.
نگار نادری
