شعار زیبا و نغز «مجلس، در رأس همه امور است»، سخن طلایی و ماندگاری است که از بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی حضرت امام خمینی(رض) در یادها مانده و مردم ما، بارها و بارها، شبیه آن را نیز از زبان رهبر معظم انقلاب حضرت امام خامنه ای شنیده اند تا طی سال های اخیر، تأکید چندباره ای باشد بر اهمیت فوق العاده و جایگاه رفیع مجلس شورای اسلامی در اداره مناسب کشور.
بدیهی است که اگر کشوری مانند ایران، بخواهد به قله های ترقیات همه جانبه، دست یافته و در سطح جهان، احترام و موقعیت قابل قبولی دست و پا کرده و به عنوان یک قدرت کنشگر منطقه ای و بین المللی مطرح باشد، نیازمند یک مجلس ولایی، مقتدر، متخصص، کاردان، آینده نگر با عملکرد جهادی ـ به سان سردار رشید اسلام سپهبد شهید؛ حاج قاسم سلیمانی(ره) ـ می باشد و راهی غیر از این، وجود ندارد.
بر اساس آمار و گزارش های منتشره پیرامون عملکرد افراد حاضر در مجالس دوره های قبل ـ در دوره هایی که مدعیان اصلاح طلبی بر روی کار بودند ـ و به خصوص مجلس اخیر، متاسفانه در عمل، چنین به نظر می رسد که این نهاد بسیار مهم، در انجام وظایفش، موفقیت چندانی نداشته، بلکه به سبب مشکلات اقتصادی و گاه اخلاقی تعدادی از نمایندگان و برخوردار نبودن از شخصیتی در قد و قواره چنین جایگاه عظیمی از سوی تعداد دیگری از برگزیدگان و…، مجلس دیگر در رأس امور نیست و به یک ابزار تأیید بی چون و چرای دیدگاه ها و خواسته های «دولت» تبدیل شده و طوری رفتار کرده که در برخی مواقع، موجب شرمندگی نمایندگان ملت و عدم توانایی آن ها در پاسخگویی منطقی و قابل پذیرش عقلا، نسبت به عملکردشان می باشد. البته آن تعداد از وکلای وظیفه شناس، پاک، بی پیرایه و بدون حاشیه ای که درست عمل کرده و نقطه ضعفی نداشته اند، در میان مردم از آنان، همیشه به خوشنامی یاد گردیده و مورد احترام قاطبه امت، خواهند بود.
مجلسی که مخالف شفافیت خود و وکلای ملت است، مجلسی که صاحبان صندلی در آن، حال و حوصله مطالعه دقیق قراردادهای حیاتی خارجی را نداشته و تحت تأثیر چند نفر از نمایندگان مؤثر، فقط رأی می دهند و کارشان به جایی می رسد که به تبعیت از دولت، قرارداد بسیار مهم و سرنوشت ساز «برجام» را طی چند دقیقه یا چند ساعت، تصویب کرده و به عواقب آن نمی اندیشند و بعد از آن، از رفتار نامناسب شان عبرت نگرفته و باز هم به دنبال الحاق ایران به کنوانسیون هایی هستند که قطعا به ضرر این ملت شریف است، خود به خود نباید انتظار داشته باشد که جایگاهش در رأس همه امور، دیده شود.
مجلسی که بعضی نمایندگانش، در سخنرانی هایی که از آنان پخش شده، قادر به تلفظ صحیح برخی کلمات معمولی نیستند و مورد تمسخر مردم قرار می گیرند، به طور طبیعی دیگر کسی برایش حساب باز نخواهد کرد.
مجلسی که برخی نمایندگانش برای مسافرت و مأموریت های خارجی، سر از پا نمی شناسند و برای همراهی با وزرای دولت در سفرهای دیپلماتیک، هیچ فرصتی را از دست نمی دهند، دیگر نباید مدعی در رأس امور بودن، باشند.
مجلسی که گروهی از نمایندگانش، هنگام استیضاح برخی وزیران، در پشت صحنه، زدوبند و معامله کرده و با دریافت برخی هدایای گرانبها، منافع ملت را زیر پا می گذارند، دیگر در رأس امور نخواهد بود.
مجلسی که تعدادی از نمایندگانش، برای گرفتن عکس سلفی با خانم موگرینی و نمایندگان اتحادیه اروپا، سر و دست شکسته و عزت ایرانی بودن شان را به ذلت شخصی، تبدیل می کنند، مطمئنا نمی تواند در رأس امور باشد و…پس از سپری شدن عمر چهار ساله مجلس دهم و رسیدن به ایام انتخابات مجلس یازدهم، اینک نیازمند مردان و زنان باایمان، پرشور، جهادگر، متعهد و پاکدستی هستیم که مجددا مجلس را به «رأس همه امور بودن» بازگردانده و بیش از منافع شخصی، به فکر کسانی باشند که با امید به فردای بهتر، پای صندوق های رأی حاضر شده و آن ها را به عنوان منتخبان خویش، روانه خانه ملت کرده اند.
لازم به یادآوری است که انتخاب نماینده شایسته ای که بعد از نشستن بر کرسی های وکالت، در طول زمان نمایندگی، کم کم از مسیر حقیقی که برایش سوگند یاد می کند، منحرف نشده و به آرمان های امت اسلامی پشت نکرده و چشم و گوشش به دهان مستکبرین غربی نباشد، کار بسیار دشواری است که این مسئله خطیر، وظیفه مردم غیور، شجاع، هوشیار، مقاوم، ولایتمدار و شهیدپرور ایران را در امر انتخاب صحیح و هوشمندانه، چند برابر سنگین تر می کند.
به سبب آن که مسئولیت مستقیم شهروندان گرامی در برابر هر رأیی که به صندوق ها می ریزند، غیرقابل انکار است و نباید از کنار این جریان بسیار مهم، به سادگی، سهل انگاری، زودباوری و عدم احساس مسئولیت، عبور کنند و صرفا به دنبال آن باشند که به فامیل، دوست، همکار، همشهری، هم محلی، هم زبان یا هم حزبی خود، رأی دهند. زیرا اگر فرد انتخاب شده، به مرور زمان نشان داد که آدم شایسته ای نیست یا خدای ناکرده، موکلانش را فریب داده، مردم آن حوزه انتخابیه، نه تنها باید چهار سال او را تحمل کنند، بلکه ناگزیرند که پیامدهای انتخاب اشتباه خود را پذیرفته و دیگر حق انتقاد و ابراز نارضایتی هم نخواهند داشت.
سیدعبدالباقی اسحاقی
