به مناسبت بیست ونهمین امین سالگرد زلزله رودبار سراغ چند تن از قطع نخاعی های آن دوران رفتم؛ غلامحسین بدری ساکن توتکابن یکی از کسانی است که در شب زلزله قطع نخاع شد.
بعد از ظهر با هماهنگی و تماس تلفنی با دوستم سراغ غلامحسین رفتیم و این مصاحبه گوشه ای از درد و رنج مردی است که در آن زمان تنها ۲۲ سال داشت و همیشه سوار بر اسب از کوچه مادربزرگ رد می شد؛ مردی با صلابت و مناعت طبع از خانوداه ای مومن و درستگار که اعتقادی به رانت بازی و رابطه بازی ندارند و می خواهند روی پای خودشان بایستند.
غلامحسن می گوید: سالهاست شعار معلولیت محدودیت نیست را می شنویم اما این جمله فقط در حد شعار در روزهای خاصی توسط مسئولین بیان می شود، چون هیچ مسئولی تاکنون به دیدن ما نیامده و راه صعب العبور خانه من را طی نکرده، بنابراین معلوم است که پشت میز بنشینی می توانی شعار بدهی که معلولیت محدودیت نیست ! اما اگر بخواهی از زبان خود بچه های قطع نخاعی بدانی نه تنها معلولیت محدودیت است، بلکه محرومیت از تمامی حقوق انسانی است که زیر پا گذاشته شده و سالهاست که ما با این مشکل بزرگ دست و پنجه نرم می کنیم .
او می گوید: کاش یکی از مسئولین استان و شهرستان فقط یکبار هم شده سربالایی خانه ما را طی کرده و به ما سری بزنند و خودشان قضاوت کنند که آیا این خانه و راهش مناسب زندگی یک قطع نخاعی می باشد ؟ !
او درست می گفت و وقتی من و دوستم برای مصاحبه به سمت خانه آقای بدری راه افتادیم چند بار نفس تازه کردیم و برایمان واقعا جای تعجب داشت که او چگونه با این وضعیت در این مسیر تردد می کند، البته راه دیگری هم برای رفت و آمد از پشت خانه داشتند که آن هم خیلی وضعیت مناسبی نداشت و سربالایی و سر پایینی بسیار شیب داری که خودش می گوید هر سال باید حدود ۶ یا هفت میلیون تومان هزینه تعمیر ویلچر برقی اش را بدهد! او که هیچ منبع درآمدی ندارد و تنها از طریق مستمری حداقلی بهزیستی امرار معاش می کند و ۴ سال است که همان یک قطعه زمین کشاوزی را که منبع درآمد و برنج کاری بوده به امید تغییر کاربری و ساختن خانه ای کوچک جنب شهرداری توتکابن رها کرده اند !
او گله مند از بروکراسی اداری و عدم رسیدگی به افراد ضایعه نخاعی است، سالهاست که خودش با پوشیدن کفش های سنگین و با کمک واکر توانسته روی پای خود بایستد و وضعیت روحی اش بهتر از سایر افراد است اما حالا که تصمیم به ازدواج گرفته یکی از مشکلاتش تهیه مسکنی کوچک با امکانات حداقلی برای خود و نو عروسش است که او نیز دچار ضایعه نخاعی است، خانه غلامحسین بالای تپه و راه تردد بسیار سخت و دشواری دارد و اکنون که سه سال است مادرش را از دست داده و پدر نیز قریب به ۹۰ سال سن دارد و توان انجام کارهای روزمره را ندارد؛ او ناچار برای خرید روزانه و نان، روزی یک بار از راه پشتی که با ویلچر برقی قابل تردد است به سختی رفت و آمد می کند ، راهی که سراشیبی زیادی دارد و هر آن خطر افتادن و جراحت دارد .
او از سال گذشته تصمیم به ساخت خانه ای کوچک در خیابان ۳۱ خرداد جنب شهرداری گرفت و پس از مراجعه به شهرداری اکنون مشکلات عدیده ای از جمله اینکه زمین او کاربری کشاورزی داشته و قابل تغییر کاربری نمی باشد و با فروش آن نیز مبلغ قابل توجهی که بتواند برای خرید یا ساخت خانه ای کوچک باشد، نیست!
اکنون او پس از مکاتبات بسیاری که به گفته خودش تاکنون بیش از ۳ میلیون تومان هزینه رفت و آمد به شهرستان رودبار و رشت را داده تا بتواند به دلیل شرایط خاص و اینکه زمین آنها چسبیده به ساختمان شهرداری توتکابن می باشد، کاربری مسکونی بگیرد تا بتواند خانه ای مناسب و هم کف خیابان تهیه کند تا خود و پدر و همسر آینده اش بتوانند در آن زندگی کنند .
حال سوال این است آیا در قانون ما تبصره ای برای این افراد که هیچگونه منبع درآمد ندارند وجود دارد ؟
و آیا معلولیت واقعا محدودیت نیست !
اکنون که قریب به سی سال از این واقعه تلخ می گذرد و آسیب دیده گان واقعی زلزله خودشان بدون هیچ کمک و آموزشی توانستند بعد از سالها تحمل رنج و سختی به زندگی عادی بازگردند، نباید توسط نهاد یا موسسه ای تحت حمایت های ویژه قرار گیرند ؟
برادر و خواهر مسئول قرار نیست وقتی حادثه ای رخ می دهد برای چند روزی عکس سلفی و یادگاری با حادثه دیده گان بگیرید و سپس همه چیز را فراموش کنید که رنج واقعی بعد از گذشت یک هفته یا یک ماه برای آسیب دیده آغاز می شود ، زمانی که احساسات فروکش کرد و شبهای زمستانی فرد آسیب دیده شروع شد آن وقت باید دست به کار شد ، زلزله زدگان سال ۶۹ مظلومترین حادثه دیده گان کشور ما هستند که هنوز درد و رنج زخمها یشان ادامه دارد امروز فرصتی است تا از پشت میز خود حرکت کرده و یاریگر دستهای مهربان و دلهای شکسته افرادی شوید که سی سال است غریبانه و مظلومانه آهسته در دل گریستند تا الگویی باشند برای همگان …
اکنون وقت یاری است ….
گزارش: فکوری
