باز باران خبر/ نمایش “اومدم برا کشتنت خونه بودی، بگو بگو با کی کجا رفته بودی” کاری از گروه تئاتر جهش به نویسندگی و کارگردانی مجید کاظم زاده مژدهی، از ۷ آبان در سالن شهید انصاری مجتمع خاتم الانبیا به روی صحنه رفته و تا ۱۵ آبان اجرای آن ادامه دارد. این نمایش با رعایت پروتکل های بهداشتی در حال اجراست. به بهانه اجرای این نمایش گفتگویی با مجید کاظم زاده مژدهی نویسنده و کارگردان کار انجام دادیم که در ذیل می خوانید:
وی در ابتدا در خصوص متن و اجرای این کار گفت: این نمایشنامه را در دوران قرنطینه کرونایی نوشتم و با توجه به اینکه تمام مراکز فرهنگی تعطیل بود و ما در دفتر یکی از بازیگران این کار (رضا نورانی دوست) به خوانش نمایشنامه می پرداختیم، این اثر هم در آنجا خوانده شد و با همان دوستانی که در آن جلسات شرکت می کردند تصمیم گرفتیم که این کار را اجرا کنیم تا حداقل در این دوران کرونایی با حفظ فاصله گذاری و… کاری کرده باشیم. نمایش مدتی تمرین شد و الان هم به روی صحنه رفته است.
مژدهی در خصوص اجرای نمایش در شرایط کرونایی گفت: پیش از کرونا هم مسائلی مانند جنگ جهانی دوم، طاعون بی سابقه در صد سال گذشته و… اتفاق افتاده بود. هر صد سال معمولا یک اتفاقی می افتد تا بشر تغییر کند و هنر خودش را با آن شرایط تطبیق دهد. کرونا با خودش تاثیراتی در جامعه و مناسبت های اجتماعی می آورد و تبعات کرونا در بشر خواهد ماند. برای من بعنوان کارگردان اجرا در شرایط کرونایی تجربه جالبی را داشت، البته مخاطب هراس از حضور در فضاهای اینچنینی را دارد. حق هم دارد، برای اینکه دولت به هیچ وجه مسائل فنی را در ساخت سالن های نمایشی لحاظ نکرده است. همین سالن خاتم الانبیا دارای مشکلات بسیاری است. صندلی ها که حداقل ۱۵ سال است تغییر نکرده، نور سالن نه تنها زیاد نشده بلکه کم شده، تهویه درستی ندارد و.. اما ما سعی کردیم با رعایت فاصله گذاری و رعایت پروتکل ها کار را به روی صحنه ببریم. خود بازیگران نمایش هم بنا به اقتضای نمایش از هم فاصله استاندارد را دارند که سلامت آنها به مشکل بر نخورد.
وی افزود: سالن هایی که در قبل از انقلاب ساخته شد استاندارد تر بودند، به دلیل اینکه آدم هایی آنها را ساختند که سالن سازی را می شناختند. در حال حاضر به افرادی که رانت دارند و آقازاده هستند پروژه داده می شود و اقدام به ساخت سالن می کنند و نتیجه آن هم مشخص است! شما سالن خاتم الانبیا را با سالن سردار جنگل که در دهه ۵۰ ساخته شده مقایسه کنید. تمام مسائل تهویه، استیج، دید و جایگاه تماشاگر به اصولی ترین شکلش ساخته شد. متاسفانه از آن سالن استفاده نمی شود و تالار مرکزی شهر را با میلیاردها تومان هزینه بیت المال به بدترین شکل ممکن ساختند که قابل استفاده نیست. به این دلیل که اصول اولیه طراحی و استانداردهای جهانی در آن رعایت نشده است.
سرپرست گروه جهش با اشاره به ریشه تئاتر در بین مردم رشت و گیلان اظهار داشت: اگر شما در یک تاکسی بنشینید قطعا آن راننده تاکسی در مدرسه اش یک تئاتری کار کرده یا به یک خواروبار فروشی مراجعه کنید صاحب مغازه حداقل یک تئاتر دیده است. تئاتر از اینجا شروع شده و ریشه دارد. به همین دلیل اگر زنجیره اجرای تئاتر برای مدت طولانی تری قطع میشد دوباره اطلاع رسانی و آگهی کردن مردم که این هنر زنده است خیلی طول می کشید و ما ترجیح دادیم این ریسک را انجام دهیم و تئاتر را به روی صحنه ببریم و همه گروه از جان مایه گذاشتند تا کار اجرا شود.
وی در خصوص کارهایی مانند اجراهای آنلاین در شرایط قرنطینه گفت: ذات اجرای تئاتر این است که هر شب با شب قبل فرق کند و بحث نفس به نفس بودن با تماشاگر است. بنابراین اگر قرار باشد که به سمتی برویم که در گوشی تلفن همراه یا تلویزیون منزلمان ببینیم به هیچ وجه دیگر آن تئاتر نیست. تفاوت تئاتر با سینما در همین است. در حال حاضر سینما به سمت سامانه های نتفیلیکس، فیلیمو، تلویزیون های کابلی و… رفته است. بعید هم نبود این اتفاق برای سینما بیفتد. اما در تئاتر چنین چیزی امکان پذیر نیست. تئاتر مانند یک ساختمان است که هر ساختمان برند، مدل و شکل خاصی از نمایش را در خودش جا می دهد. متاسفانه این اتفاق در گیلان نیفتاده و تئاتر ها آن برند را ندارند. در این سالن هنرجو اجرا می کند، استاد اجرا می کند، تئاتر خارجی، ایرانی و همه نوع کار اجرا می شود!
وی در ادامه با انتقاد از عملکرد نهادهایی مانند صندوق اعتباری هنر و مرکز هنرهای نمایشی از هنرمندان تئاتر در ایام کرونایی گفت: فکر می کنم دغدغه آنان حفظ میز و اتاقشان است که خدای ناکرده کرونا از پنجره اتاقشان ورود نکند! خیلی دشوار است و به آنها خدا قوت می گویم که در این زمان پشت میزشان و روبروی کولرشان نشسته اند و این خیلی سخت است. کاش اصلا ماها نبودیم و آنها به استراحتشان می پرداختند و سر ماه حقوقشان را به آسانی دریافت می کردند! خیلی زحمت می کشند و جای خسته نباشید دارد.
گفتگو: اکبر حیدرپور
