بدون تردید حجاب اسلامی خود را به عنوان سدی مستحکم در برابر بی بند و باری رایج در غرب به نمایش گذاشته است. زیرا بنیان تفکر غربی بر پایه لذت و شهوت استوار بوده و برای آنان نوعی ارزش اخلاقی محسوب می گردد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی مقابله با حجاب در ایران برنامه ای تدوین شده از سوی دشمن است تا بتواند با کمترین هزینه به اهدافش برسد. متاسفانه بعضی مدیران دولتی سطوح مختلف جامعه به دلیل رفتن به چند مأموریت یا سفر تفریحی خارجی علاقمند شدن به زندگی اشرافی و افزایش ارتباط و نشست و برخاست با ثروتمندان بی درد، فرستادن فرزندان به خارج برای تحصیل یا زندگی و هضم شدن آن ها در فرهنگ غربی در بیشتر اوقات آگاهانه یا ناآگاهانه در زمین دشمن قرار گرفته و با اظهار نظرهای سطحی، بی موقع و بدون اندیشه کار آنان را آسان می کنند.
بدون تردید امروزه «حجاب» بیش از هر کس دیگری برای دشمنان بسیار اهمیت دارد. زیرا به عنوان مانع مهمی بر سر راه تحقق اهداف شان، تلقی می شود و آنان نیز از بیان این مسئله، هیچگونه پنهانکاری ندارند. ولی نکته قابل توجه این است که در داخل کشور، عده ای از درک آن عاجزند یا فهم این مطلب بدیهی، برایشان به صرفه نبوده یا شاید هم منفعت خارجی دارد.
مطلب مهمی که باید به آن عنایت داشت، این است که حجاب، در حکومت اسلامی، یک امر قانونی به شمار می رود. پس از یک طرف، وظیفه دولت ها است که از آن پاسداری نمایند و از طرف دیگر، حق مردم مؤمن است که انتظار داشته باشند در یک جامعه پاک و سالم زندگی کنند.
مردم به همین دلیل انقلاب کردند که امنیت اخلاقی نشأت گرفته از مفاهیم دینی در جامعه شان تأمین شود. چیزی که در دوره طاغوت، در حال نابودی بوده و رواج فساد اخلاقی در اقشار مختلف، در مرحله خطرناکی قرار داشت. حال اگر دولتی که نام اسلام بر روی آن گذاشته شده، نخواهد یا نتواند احکام شریعت محمدی(ص) را اجرا نماید، وجودش به چه کار می آید؟!
مسلما بدون وجود حکومت اسلامی، اجرای فرامین الهی و واجبات دینی با دشواری بیشتری همراه است. در نتیجه علت پدید آمدن دولت اسلامی، اجرای احکام الهی است که یکی از برجسته ترین آن ها، مسئله حجاب است که با هدف تأمین آرامش اخلاقی در اجتماع مسلمین صورت می گیرد و انتظار اکثریت شهروندان از دولت منتخب شان هم همین است که درخواست بجا و صحیحی نیز می باشد.
جای تردید نیست که با رواج و گسترش بی حجابی، فرهنگ بی حیایی و برهنگی به شکل خودکار، گسترش یافته و هیچگونه حد و مرزی برای توقف آن، قابل تصور نیست. همچنان که یک فرد معتاد به مواد مخدر، از ابتدا که آلوده به تریاک، هروئین، شیشه، ماری جوانا، کوکائین و… نبوده، بلکه کارش را از دود کردن سیگار آغاز و مرحله به مرحله، در گرداب هولناک مخدرات قویتر، فرو رفته است.
به همین دلیل، مبارزه با بدحجابی یا بی حجابی، دیگر گیر دادن به بیرون ماندن چند تار موی بانوان از زیر روسری نیست، بلکه داستان، حساب شده تر و فراتر از چیزی است که برخی مسئولین ساده لوح، گاهی از آن سخن به میان می آورند.
البته وقتی چنین استدلال های سست و بی پایه ای در جهت رای آوردن در انتخابات شورای شهر، مجلس و ریاست جمهوری بیان می شود، دیگر نمی توان آن را ساده لوحی یا تساهل نامید. زیرا نفاق شدید و خوش خدمتی به بیگانگان، در این گونه اظهارات تبلیغاتی کاملا مشهود است.
مسأله حجاب در جامعه اسلامی، مستند به احکام الهی و آموزه های دینی است. بدین خاطر، بدیهی است که مؤمنین نیز پیگیر اجرای آن باشند و چنین درخواستی، اصلا داستان عجیبی نیست. بلکه در سوی مقابل، مایه تعجب است که دنیای مادی که ادعای دموکراسی، آزادی و حقوق بشر دارد و مدام چنین بر طبل تبلیغات می کوبد که «در غرب، هر کسی، هر کاری را که دوست دارد می تواند انجام می‌دهد»، چگونه با حجاب مبارزه می‌کند و به هیچ عنوان ارفاقی هم برای زنان و دختران محجبه اروپایی یا قاره های دیگر، قایل نمی شود؟!
اکنون در دنیا، به جرم استفاده از حجاب، آدم می‌کشند، زنان محجبه را از محل کارشان اخراج می‌کنند و از ورود آنان به مراکز آموزشی و…، جلوگیری به عمل می‌آید.
راستی غرب مدعی آزادی، چرا از مسأله حجاب تا این اندازه وحشت دارد؟. پس لازم است که اندیشمندان، بار دیگر پیرامون انگیزه ها، برنامه‌ها و نقشه‌های دشمن، بررسی های عمیق انجام داده و به سادگی از کنار آن عبور نکنند.
نکته تأمل برانگیز آن که همان غربی که کشورهای جهان سوم را به بی بند و باری فرهنگی تشویق می کند، سال ها است که برنامه‌ریزی هایی برای ازدواج جوانان و مسایل تربیتی، جهت کنترل غریزه جنسی و خودمراقبتی، به اجرا گذاشته و کنگره آمریکا از سال ۲۰۰۰ میلادی به بعد بودجه خاصی برای آموزش خویشتن‌داری در مدارس، معین کرده است.
اکنون جای این پرسش است که دنیای غرب که تا انتهای مسیر فساد را پیموده، اینک چرا در مدارسش چنین سرمایه‌گذاری های پیشگیرانه ای انجام می دهد؟
پاسخ معلوم است: آن ها به پایان جاده آزادی جنسی رسیده و متوجه شده‌اند که ولنگاری و برهنگی، جز افسردگی روزافزون، اضطراب بیش از پیش، بیماری های بی درمان یا صعب العلاج و نابودی خانواده، دستاوردی ندارد.
اما با کمال تعجب می بینیم که در کشور ما، در چهارمین دهه پیروزی انقلاب اسلامی، بدون سر و صدا، برای اجرای «سند ۲۰۳۰» کوشش می شود و حتی مدافعانی دارد، در حالی که این، مسیر غلطی است که اروپایی ها سی سال پیش آن را پیموده و به بن بست رسیده اند.
متاسفانه مشکل برخی مسئولین فرهنگی کشور ما این است که اعتقاد و جهان بینی مشخصی نداشته، با چند روز اقامت در خارج و حضور در یکی دو کنفرانس بین المللی، خود را می بازند و مطالبی را بر زبان می آورند که مورد رضایت طرف غربی است.
سید عبدالباقی اسحاقی
