مسئله حجاب از مباحثی است که به اندیشه درونی انسان بازمی گردد و موجب می شود که در گذر زمان و افزایش تدریجی سن و سال، هویت فردی و استقلال اجتماعی وی را شکل دهد. از سوی دیگر حجاب عاملی است که می تواند اخلاق عمومی در جامعه را به بهترین شکل ممکن مدیریت کرده و از انحرافات و فسادهای مختلف پیشگیری نماید.
دشمنان با درک اهمیت راهبردی حجاب و عمق استراتژیک آن در مفاهیم اسلامی طی سال های گذشته به وسیله هزاران کانال در شبکه های اجتماعی، شبکه های تلویزیونی، مطبوعات خارجی و نیز نشریات داخلی دست نشانده آنان مشغول بمباران بدون توقف مردم هستند تا «حجاب» را بی اهمیت جلوه داده و در حد تفکرات ناقص خویش به پایین ترین سطح تنزل دهند.
ضربه زدن به جریان پوشش و عفاف برای دشمنان ما امری بسیار حیاتی و زیربنایی به شمار می رود و اصولا سیل هجمه ها و حملات به «حجاب» نیز به همین دلیل صورت می گیرد. دلیلی که از دید برخی وطنی های غربزده پنهان مانده یا عمدا مورد تغافل واقع می شود.
تاریخ کشورهای اسلامی نیز این مسئله را تأیید می کند که زنان انقلابی کشور الجزایر در هنگام مبارزه با استعمار فرانسه با استفاده از حجاب کامل موجب ایجاد ترس در دل دشمن می شدند و یکی از دلایل دشواری رخنه در اردوگاه رزمندگان مبارزه با استعمار جدید، پای بندی بانوان مبارز الجزایری به حجاب بود. به همین علت، تبلیغات همه جانبه اروپاییان برای تغییر فرهنگ حجاب کامل به سوی پوشش های ناقص و فانتزی و کاهش دلبستگی زنان آن کشور به پوشیدگی دینی و ملی خویش ، با شدت آغاز گردیده و ادامه یافت.
کمال آتاتورک(تولد ۱۸۸۱ ـ مرگ ۱۹۳۸میلادی) به عنوان یک افسر غربزده و سکولار ارتش امپراطوری عثمانی، وقتی که به حکومت رسید، به وسیله بنیان نهادن حکومتی لائیک در مملکتی که قرن ها داعیه دار حکومت اسلامی بود، طبق دستور اربابان اروپایی اش از چند جانب به دین اسلام حمله ور شد که مهمترین گلوگاه آن، حجاب زنان مسلمان بود که با ممنوع کردنش و برخورد سخت با آن در طول سالیان متمادی، سنگرهای بعدی نیز یکی بعد از دیگری فروریخت و سیل فرهنگ منحط غربی به سوی ترکیه سرازیر شد.
رضا شاه پهلوی ـ که خود دست نشانده انگلیسیها بود و توسط آن ها نیز از سلطنت برکنار شد ـ در ایران نیز به تقلید از امان الله خان پادشاه افغانستان و آتاتورک، جریان «کشف حجاب» را به راه انداخت و در ۱۷ دی ۱۳۱۴ شمسی، با اعلام فرمانی، مردم ایران را به این کار مجبور کرده و خشونت زیادی در این باره اعمال نمود تا چرخه اندیشه غربگرایانه در قاره آسیا، تکمیل شود.
پهلوی اول برای آن که گوی سبقت را از دو همسایه اش برباید، مخالفت های علما و مردان و زنان متدین را برنتابید و به کشتار بی رحمانه مردم، به توپ بستن حرم مطهر حضرت امام رضا(ع) و افراط در ستمکاری به اسلام و ایران، دست یازید تا بالاترین حد سرسپردگی خویش را به غرب نشان دهد.
مثال دیگر، کشورهای مسلمان آسیای میانه و ساحلی دریای خزر است که پس از سلطه حکومت اتحاد جماهیر شوروی سابق بر آنان، ممنوعیت حجاب از سوی کمونیست ها با شدت فراوان، به اجرا گذاشته شد و پس از انحلال آن، اکنون نیز در کشورهای یاد شده، بر اساس همان روال گذشته، ولی با تفکر لیبرال دمکراسی، عمل می گردد.
همین شیوه در بسیاری کشورهای عربی و به ظاهر اسلامی ـ همانند مصر، لبنان و… ـ توسط رهبران غربزده و لائیک آن ها در پیش گرفته شده که اکنون شاهد چالش های بزرگی در زمینه حیاء و عفت عمومی و نیز مواجه با آسیب های اجتماعی گوناگون در مناطق یاد شده، هستیم.
حجاب، از منظر اعتقاد مذهبی، از جایگاه فوق العاده ای برخوردار است. زیرا مقولاتی مانند «حُجب و حیا» که ناشی از ایمان محکم به خداوند است، به طور مستقیم یا غیرمستقیم، تحت تأثیر آن قرار می گیرند. زیرا فردی که زیبایی های بدن خود را به طور آشکار، در معرض دید عموم قرار می دهد، به طور طبیعی دیگر نمی تواند ادعای حیاء و عفت داشته باشد و اگر چنین تصوری هم داشته باشد، خود را فریب می دهد.
از دیدگاه اجتماعی، مسئله ای به نام «بی توجهی به پوشش» و سهل انگاری در این باره، رویداد خطرناکی است که به روح فرد، خانواده و همچنین برقراری روابط اجتماعی با دیگران، به شدت آسیب زده و گرفتاری های غیرقابل پیش بینی و صدمات جبران ناپذیری وارد خواهد کرد.
زیرا شخص بی اعتقاد به حجاب، به مرور زمان، تحت تأثیر همسالان، دوستان، همکاران، اقوام و نزدیکانی که از نظر اعتقادات دینی ضعیف یا منحرف می باشند، به سوی بی بند و باری در عرصه های فردی، خانوادگی و اجتماعی سوق داده شده و روز به روز بر سرعت دور شدن از حیاء و عفت خویش افزوده و بعد از گذشت چند سال، تبدیل به «عادت» تثبیت شده می گردد. همانند کسی که پس از مدتی آرایش کردن، در خود احساس کمبود شدید کرده و دیگر بدون آرایش، نمی تواند از خانه خارج شده و در محل تحصیل یا کارش حضور یابد. زیرا نگاه و قضاوت مردم، برایش مهمتر از نگاه به خویشتن شده است.
به همین دلیل، روز به روز آرایش های وی غلیظ تر، لباس هایش کوتاه تر و نازک تر شده و بر شدت وابستگی اش به نظرات این و آن، افزوده می گردد. بدون این که متوجه باشد برای این مسیر باطل، هرگز پایان و توقفی، قابل تصور نیست.
سید عبدالباقی اسحاقی
