باز باران خبر/ با تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا در اواخر سال ۱۳۷۷ و شروع فعالیت آن از اردیبهشت ۱۳۷۸ یک نهاد جدید به مجموعه نهادها و سازمان های مدیریت شهری ایران افزوده شد.
نهادی که نقش و جایگاه آن در ساختار مدیریت شهر با وجود قوانین فعلی دارای ابهامات زیادی است و با وجود اینکه زمینه های خوبی برای مشارکت مردم در این امر در قانون دیده شده، اما کافی نیست و به عبارت دیگر باعدم انجام تغییرات درقوانین مذبورتحقق مدیریت شهری واحد و افزایش مشارکت شهروندان در نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری ایران امری سخت و دشوار خواهد بود.
بیشتر افراد به مشارکت نگاه مثبتی دارند اما راهکارهای آن را یا نمی دانند یا موانعی در راه است که مقوله مشارکت، ابتر مانده است.
با رشد عظیم شهرها در دو یا سه دهه اخیر و نقش چندگانه ای که این شهرها ایفا می کنند، برنامه ریزی و مدیریت آنها به طرز عجیبی پیچیده و دشوار گردیده است؛ پیچیده شدن روابط فرهنگی ، اجتماعی ، اقتصادی در شهرها و نهایتا به وجود آمدن انواع مشکلات فرهنگی – اجتماعی اقتصادی و کالبدی در اغلب شهرها که همراه با گسترش روزافزون افقی و عمودی آنها که بیشتر ناشی از رشد طبیعی جمعیت و افزایش جمعیت مهاجر و ترکیبی از درهم تنیده شدن مشکلات مورد اشاره می باشد که در اینجا از آنها با عنوان مسائل و مشکلات شهر و شهر نشینی یاد می شود، موجب شده ساماندهی کالبدی – فضایی شهرها از طریق برنامه ریزی و مدیریت شهری تاکنون به آن سطحی نرسد که بتواند به همه آنها پاسخ مناسب ارائه دهد.
از برنامه ها و راه بردهای اصلی در برنامه های مدیریت شهری و حصول به مدیریت شهری کارآمد و موثر ، ایده نهادینه سازی مشارکت و حضور مستقیم مردم در فرآیند اداره و مدیریت شهرها بوده که در جوامع مختلف به اشکال گوناگون و روش های متفاوت قابل مشاهده می باشد.
جایگاه شورای شهر را در مدیریت شهری می توان مثبت ارزیابی کرد و با ارایه راه کارهای مناسب در بهبود جایگاه قانونی این نهاد در مدیریت شهری گام نهاد ؛ اگرچه چند گانگی نهادهای تصمیم گیری در سیستم مدیریت شهری فعلی ایران حکمفرماست ولی امروزه در برنامه ریزی شهری و یا در سایر زمینه های مرتبط با زندگی انسانها، استفاده از مشارکت های مردمی به عنوان عاملی مثبت ویا حتی اجتناب ناپذیر تلقی می شود.
طرحهایی که نتایج آنها به نحوی با زندگی مردم ارتباط دارد و بر آن تاثیر می گذارد،خود نیز باید به نوعی از مردم تاثیر پذیرد تا مردم به نوعی خود را در همه تصمیم گیری ها به طور مستقیم یا غیر مستقیم سهیم بدانند و این
اتفاق در اجرای هرچه بهتر تصمیمات شورا موثر خواهد بود.
دکترمصطفی عباسی- حقوقدان واستاد دانشگاه
