بازباران خبر/ مـدیریت شـهری بـه شـکل سـنتی بـا توجـه بـه پیچیـده تر شــدن مشکلات شهـرها جوابگوی اداره بهینۀ شهری نمی باشد؛ به همـین دلیـل در سـال هـای اخیر رویکردهای متعددی در حوزه مدیریت شهری بـه منظور عملکرد بهینه این مدیریت مطـرح شـده کـه از جمله مهمترین این رویکردها میتـوان بـه حکمروایـی خـوب شـهری اشـاره کـرد. طـی چنـد دهـۀ اخیـر، حکمروایی خـوب شـهری بـه عنـوان اثـربخش ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت پیچیده و چندسطحی شهرها مطرح شده است.
حکمروایـی خـوب بـا دخیـل کردن مردم در امور مربوط به سرنوشتشان و پذیرش نظرها و تصمیمهای همـه ذی نفعـان بـه دنبال ایجـاد وسـایلی بـرای تسـهیل مشـارکت فعـال و خودجـوش مـی باشـد.
مؤلفـه هایی چـون شـفافیت، پاسـخگویی، مشارکت، قانون مداری، کارآمدی، اجماعگرایی و عدالت میتواند به عنوان تنها راه رهایی از مشـکلات فعلـی و ترسیم مطلـوب چشـم انداز آینـده، نقـش محـوری در برنامه های مدیریت شـهری ایفـا کنـد.
در این حکمروایی شراکت و تعامل میان سه رکن اصلی دولت، جامعۀ مدنی و بخش خصوصی در انجام برنامه ها و فعالیتها ضروری و لازم میباشد؛ حکمروایی خوب شهری را می توان شیوه و فرایند اداره امور شهری با مشارکت و تعامل سازنده سه رکن فوق به منظور نیل به شهر سالم، باکیفیت با قابلیت زندگی بالا و توسعه پایدار شهری تعریف کرد.
حکمروایی خوب شهری یکی از چهار مشخصۀ توسعۀ پایدار و از ابزار آن به حساب می آید که سالهاست در ادبیات توسعه مطرح شده است. براساس آن کشورهای در حال توسعه در راستای استقرار و نهادینه سازی جامعۀ مدنی و مشارکت اجتماعی در امور، برنامه ها و فعالیتهای پیشرو را تعریف و تدوین می نمایند. لذا هدف حکمروایی خوب، توسعۀ انسانی پایدار و در کنار آن ایجاد شهری پایدار است که در آن ضمن تاکید بر توجه به کاهش فقر، ایجاد اشتغال و رفاه پایدار، حفاظت و تجدید حیات محیط زیست و رشد و توسعه زنان، رویکرد فراهم ساختن بستر مناسب جهت مشارکت و اهمیت برنامه ریزی مشارکتی برای توسعه و اداره شهر، ایجاد حس شهروندی و شفافیت در برنامه ها اهمیت بسیار دارد.
دکتر مصطفی عباسی،حقوقدان و استاد دانشگاه
