دخترکی که نقاشی می فروخت

باز باران خبر/بهاالدین شیخ الاسلام

عصر جمعه ، دوازده مرداد هزار و چهارصد و سه ، هوا دم کرده بود ، نفس آدم بالا نمی آمد ، آزاردهنده بود ، پیاده روی بلوار لاکانی ، کنار کیوسک روزنامه فروشی ، نقاشی هایش را روی کاغذ a4 با مداد رنگی کشیده بود و گذاشته بود برای فروش . موهای بلند سیاهش را دم اسبی پشت گردن لاغر ش رها کرده بود ، با چشمان قهوه ای رنگش لحظه ای به من و نقاشیهایش خیره شد ،
گفتم :« خودت کشیدی .؟ »
لبخند کم رنگی زد و سر تکان داد .
گفتم :« چرا ،نقاشی هات امضا ندارد.؟ »

دوباره با لبخندی کم رنگتر سر تکان داد .
گفتم:« حیف است ، نقاشی هایت امضا نداشته‌باشد ، امضای تو ، شناسنامه نقاشی هایت است. »
با نگاهی حیران سرش را پایین آورد به نقاشی هایش خیره شد ، زنی ایستاد نگاهی به او و نقاشی ها انداخت ، خم شد با صدای جرینگ دستبندش یکی از نقاشی ها را برداشت و پرسید :« قیمتش چند است،؟»
این بار لبخند او کاملا به صورتش نشست و شیاری مورب گوشه لبش ایجاد شد و گفت :« سی تومان ،،»
زن از توی کیفش سه اسکناس ده هزار تومانی بیرون آورد به او داد و با صورتی خندان ر فت . نگاهی دزدکی به من کرد و پولش را درون کیفی که بر گردن انداخته بود گذلشت . شادی اش را از فروش نقاشی اش بروز نداد ، یک لحظه هوا معطر شد ، شاید بخاطر ، عطر تن زوج جوانی بود که مکث کوتاهی کردند و رفتند
،گفتم :« می روم و بر می گردم ،»
با چشمان ریزش همراه با شادی پنهانی که در درون داشت مرا تا امتداد پیاده رو بدرقه کرد ، به فکرم رسید برای نقاشی هایش کاور بگیرم تا نقاشی ها سالم و تمیز بمانند ، با دیدن اولین عابر بانک پول برداشت کردم ، جمعه بود و فروشگاه های نوشت افزار تعطیل ، از میدان شهر داری که پر از جمعیت بود به طرف خیابان سعدی ،ابتدای ایستگاه تاکسی رفتم ، کتاب فروشی باز بود ، کاور خریدم و خودم را به او رساندم ، با دیدن من تعجب کرد ،شاید انتظار نداشت که بر میگردم ، جلد های کاور رابه او دادم و گفتم:« نقاشی هایت را درون اینها بگذار تا سالم و تمیز بمانند ، »
ناباورانه نگاهش را لحظه ای بانگاه من سنجاق زد و به کیوسک روزنامه تکیه داد ،روی تیشرت مشکی ننش عکس فیلی بود که روی خورطوم او قلبی نقش بسته بود نمایان شد ، یک لحظه رفت توی فکر حواسش نه به نقاشیها بود نه به اطرافش ، نمی دانم به چی فکر میکرد، شاید به رویاهای قشنگی که در سر داشت ،یا نگران فروش نقاشیهایش بود ، خم شدم در میان نقاشیها ، نقاشی گیتار ا بر داشتم ، و پولش را دادم ، اشاره ای به کاور کرد که نمی خواهد ، گفتم :« آن هدیه من به توست ، »
به طرف من آمد نقاشی را ازدستم‌گرفت و زیرش نوشت،
«مردی را که نمی‌شناسم
انوشه اندیشه ، یازده ساله »
به من خیره شد و من در نگاه او به یاد جمله ای از بودا افتادم که می گفت :« قلب یک کودک ، ذهن یک بوداست . »
نگاهش سرشار از نوشیدن بود ، پر عشق بود ، خالی از قضاوت بود ، نقاشی را درون سبد دوچرخه ام گذاشتم ، و با موبایل عکسی از او و با لبخندی که به همراه داشت گرفتم و تصویر او را که مثل خواب بچه ها آرام و معصوم بود با خود تا امتداد زمان از دست رفته بردم