ویروس کرونا طی دوماه گذشته اثار مخربی به همراه داشته است ،اگر چه برخی کارشناس های اجتماعی و افکار عمومی اعتقاد دارند، شیوع این ویروس بحران زا فرصت های خوبی در در بخش مشاغل ، تولیدات خاص ایجاد کرده است.
در همین راستا تولید کنندگان ماسک، ژل و مواد ضد عفونی، مواد شوینده، داروهای مخصوص آنفلوآنزا و مشابه آن، فعالیت های در آمدزا کوچک خانگی، تولید برچسب ها و به تازگی ساخت دستگاه تنفس مصنوعی و …..فرصت های طلایی پیدا کردند.
به موازات آن هتل ها، اقامتگاه ها، رستوران ها، غذاخوری های شهری و بین راهی، فست فود ها، و برخی مشاغل پر خطر اگر نگوییم به خاک سیاه نشستند ” حداقل زیان زیادی را ناخواسته متحمل شده اند. بسیاری از این مشاغل همه طول سال به انتظار نشسته اند تا در اسفند و تعطیلات نوروزی فروش متناسبی داشته باشند و بتوانند چک های تمام سال را پاس کنند که متاسفانه چنین نشد..”.
در حوزه اقتصاد کلان از اثار مخرب ویروس ” کووید ۱۹” بحران اقتصادی در جهان، کاهش ارزش پول، گرانی و بیکاری است که تبعات فراوانی به دنبال داشته است و این تراژدی ادامه دارد!. یکی از اثار این بحران اقتصادی رشد منفی اقتصادها از جمله در ایران است که صندوق بین المللی پول رتبه اقتصاد ایران را منفی پیش بینی کرده و تنها یک مورد در جهان، موجب بیکاری فقط ۲۴ میلیون نفر در آمریکا شده است. در ایران هنوز آمار دقیقی از درصد بیکاری و گرانی به صورت رسمی منتشر نشده است. !
کرونا موجب مرگ هزاران نفر در سراسر جهان شامل پنج هزار نفر از مردم ایران شد، دهها هزار نفر را روانه مراکز درمانی کرده و هزینه های بسیاری بر خانواده ها تحمیل کرده است.در درون خانه ها در شهرها به خصوص شهرهای بزرگ و حتی در روستاها نیز موجب تهدید هایی شده است که همسر آزادی ، کودک آزادی و بعضا همسایه آزادی به علت مسائل و مشکلات روانی از آن جمله است.!
اما این همه ماجرا نبوده و به موازات تهدیدهای زیاد شیوع این بیماری، فرصت های خوبی هم ایجاد شد که از جمله همراهی خانواده ها به خصوص پدر و مادرهایی که در تمام سال شاغل هستند ” منهای معلمان و استادان برخی دانشگاهها” ، انجام کارهای علمی و پژوهشی برای کسانی که فرصت کافی پیدا نمی کردند، مطالعه کتاب برای کتابخوان ها، بازی والدین با فرزندان خود و زمینه سازی سرودن اشعار متنوع ازسوی شعرا و ادبا و به تحریر در آمدن هزاران جلد کتاب در ایران و جهان قابل شمردن است.
دانشگاه های کم دانشجو با شیوه نامه ای حضوری بازگشایی شوند
یکی از مشکلاتی که این بیماری در جوامع مختلف از جمله در جامعه دانشگاهی و دانش آموزی ایران به وجود آورده است، ادامه تحصیل به صورت مجازی است که فضا و زیر ساخت این امر به هیچ وجه در کشورفراهم نبوده و نیست. برای یک نمونه مدیر کل آموزش و پرورش گیلان اذعان کرده است ، به علت شرایط خانواده ها در شرایط کنونی تنها ۲۶ درصد دانش آموزهای ابتدایی امکان تحصیل در فضای مجازی را دارند .!.
آموزش و پرورش با راه اندازی سیستم آموزشی ” شاد” و دانشگاه ها با اسامی دیگری به هر شکل ممکن تلاش خود را انجام داده و وارد این فضا شده اند، اما واقعیت این است که فضاهای فوق به علت عدم پیش بینی ها چندان پاسخگو نیوده و سیستم های آموزش با قطع و وصل های مکرر و اشکالات متعدد در شیوه پیکره بندی فضای آموزش هرگز پاسخگو نیستند.
در واقع سیستم های آموزشی مجازی ” از راه دور” حداقل برای این ترم و شاید امسال جوابگو نخواهند بود گرچه به صورت کج دار مریض فعالیت ها دنبال می شود. در این فرصت بخش های فن آوری های نوین وزارتخانه ها نسبت به افزایش سرعت اینترنت و ایجاد شبکه های ویژه آموزشی برای مدارس و دانشگاه ها اقدام کنند . مشکل اساسی دیگر این است که گروه زیادی از دانش آموزان و دانشجویان که خانواده های آنها کم در آمد بوده ” آمارهای فضای مجازی ۶۰ تا ۷۰ درصد جمعیت را مطرح می کنند ” و امکان فراهم آوری لپ تاپ، کامپیوتر شخصی یا تلفن های پیشرفته و گران قیمت را ندارند با مشکل اساسی مواجه شده و دچار کلافگی هستند. این گروه از دانش آموزان و دانشجویان و حتی بسیاری از استادان و مدرسان امکان تهیه امکانات لازم برای آموزش را ندارند ، ضمن آنکه همه آنها به آموزش های کافی نیازمندند. از این روی شایسته است ، دولت و وزارتخانه های علوم و آموزش و پرورش در این خصوص چاره اندیشی ااساسی کنند. در مورد دانشگاه های کشور سیاستی اتخاذ شود تا مثلا کلاس های درس براساس ضوابط دانشگاهی با ۱۰ تا ۱۲ دانشجو برگزار شود و در خوابگاههای دانشجویی طرح بهداشتی فاصله گذاری اجتماعی به مورد اجرا گذاشته شود.
استادان، مدرسان، دانشجویان، دانش آموزان اگر در این خصوص ایده و پیشنهادی دارند، آماده انتشار با نام یا بدون نام آنها هستیم
مجید محمدپور- نویسنده ، روزنامه نگار و استاد علوم ارتباطات
