در دورانی که نهال عمرم جوانه می زد فهمیدم شهر چیست و شهردار کیست و همیشه در زنگ های خط و نقاشی که فراغتی به دست می آمد با اشتیاق می نوشتم شهردار و پاکش می کردم، می نوشتم، پاک می کردم و از این تکرار لذت می بردم و دوست داشتم وقتی بزرگ شدم در اداره شهرم مشارکت کنم و با همین خیال و آرزو قد می کشیدم و اصلا به فکر دیروزهای از دست رفته نبودم.
اما بعدها فهمیدم مدیریت و مسوولیت پذیری در حد و اندازه یک شهر و یک سازمان آنقدرها هم آسان نیست، فعالیت ها در هر زمینه ای بر مبنای دانش، آگاهی و تجربه و تعهدکاری خواهد بود؛ هر چند ما از این نظر در برخی جهات و در انتخاب ها مشکل داریم، مثلا شورای شهر باران در پیچیده ترین و چالشی ترین انتخاب، شصت و ششمین شهردار رشت را معرفی کرد و بعد از کش و قوس های بسیار “ناصر حاج محمدی” کارآکتر اصلی این حکایت به عنوان شهردار کار خود را آغاز کرد اما نخستین گفته هایش این بود که مدیر پشت میز نشین نیست لذا مردم هر روز او را در شهر می بینند!
البته هر روز خیلی ها یکدیگر را در شهر می بینند و از کنار هم می گذرند و رفت و آمدهای محیطی یک عادت است لیکن مهم اینست که مهمان شهر ما (آقای شهردار) در گام اول با جغرافیای شهر آشنا شود و در آشنایی با محله های شهر باران از مردم خواهد شنید بر پایه بی تدبیری ها اغلب بناهای فرهنگی در سایه ساخت و سازها هویت خود را از دست داده اند و خواهد شنید که تالاب عینک با صد چشمه جوشان که در نوع خود بی نظیر است، اینک مانند برکه ای کم خاصیت و با زبان بی زبانی فریاد می زند دیگر جایی برای ریخن زباله ها ندارد!
آقای شهردار در گشت و گذار کاری و دیدارهای میدانی با کوچه باغ های متروکه در چند قدمی یک خیابان روبرو خواهند شد که برای فرار از کهنگی و همچنین واماندگی دست نیاز به سوی شهردای دراز کردند اما پاسخی نشنیدند؛ البته نیازی نیست روابط عمومی شهرداری مستندسازی نماید در حاشیه همین پل عراق این نوع کوچه ها قابل مثال هستند کمی دورتر از این محله بازارچه زرجوب، کوچه های اطراف مثل تاجر باشی و اندکی نزدیک رودخانه با شکل و شمایل کوچه های یک شهر فاصله بسیار دارند و تا دلتان بخواهد از این نکته ها بسیارند، لیکن نکته مهم تر این که در شلوغ ترین نقطه شهر به اصطلاح خودمان میدان شهرداری غروب ها بساط کبابی ها پهن است و این گروه از کاسب ها شهر پیاده رو، ایستگاه تاکسی، کنار خیابان و عبور و مرور را نمی شناسند و کاری هم به این کارها ندارند، برای پذیرایی از مشتریان میز و صندلی آنها گاهی در وسط پیاده راه و حتی در خیابان چیده می شود!
بازار بزرگ، محله هایی مثل ساغریسازان، خواهر امام و نظیر آن در بافت های فرسوده هم تعریف خودشان را دارند اما لطفا نفرمایید، رشت روستا شهری بزرگ است و از بی تدبیری ها هم بگویید!
اکبر محبوبی فر
