این روزها فعالیت بدون مزد و مواجب در شبکه های مجازی بجز سردرد ارمغان دیگری ندارد اما خیلی ها معتادش شده و مدام در حال جستجو کردن فضای مجازی هستند می دانید چرا ؟
چون قدیم قدیما یه” کانال یک” بود و یه” کانال دو” و یه شبکه رادیویی ایران و مردم ما هرچیزی از این کانالهای رادیویی و تلویزیونی پخش می شد را می دیدید و میشنیدند و اگر هم دوست نداشتند که ببینند و بشنوند چون بقیه می دیدند و می شنیدند اجبارا ازگوشه آلودگی صوتی که درمنزل ایجاد می شد گوش وچشم آنها هم اندک نوازشی پیدامی کرد! درواقع کانال یک و دوی تلویزیون و رادیو ایران در دوره خردسالی خیلی از ماها آش کشک خاله بود، می خوردی پات بود و نمی خوردی هم پات بود!
و نتیجه این شد که الان تا میگی اوشین همه یادشونه که اوشین کی بود و تا اسم خدا بیامرز بهرام شفیع رو میاری همه یادشونه که او که بود،پس با عرض پوزش از اوشین و حتی با عرض پوزش از “کمیسر مولدومان “و “خاله یو کی کو “و بقیه سلبریتی های تلویزیونی دهه۶۰ باید ادعا کنم که در اون روزگار که رسانه رقیبی نداشت چهره شدن راحت تر بود چون” رسانه” ایران بی رقیب بود و بازیکن رزروی روی نیمکت رسانه ملی ننشسته بود که به جای” تنها بازیکن داخل زمین” وارد میدان شود !
اما این روزها ماجرا خیلی فرق کرده وبا اختراع “گوشی های هوشمند “و”فضای مجازی “رسانه از حالت انحصاردرآمده و در دسترس مردم قرار گرفته و دیگرچند کانال محدود تلویزیونی و رادیویی آش کشک خاله نیست که بخوری پات باشه و نخوری پات باشه ! قبلا اوشین و خاله یوکی کو را همه ایران می شناختند ولی جوان هفده هجده ساله امروز شاید درسرتاسرعمرش اسم سریالهای جدید ژاپنی وکره ای که از تلویزیون ما پخش می شود را نشنیده باشند.
الان اگه توی خیابون آشغال بریزی یا از چراغ قرمز بگذری دوربین توی خیابون یا حتی دوربین ماشین عقبی تصویرت رو ضبط می کنه ومیده به جناب سرهنگ و اون هم خیلی راحت جریمه ات می کنه!
الان زمانه خیلی فرق کرده و باید گذر زمان را بپذیریم ؛ بی شک اگر از چرخه زمانه عقب باشیم و در دهه های قبل فریز شده باشیم هشتمان در گروی نه مان خواهد بود .
کامران جعفری گلرخ
