یکی از اهداف انبیاء برقراری قسط و عدالت می باشد و زمانی که عدالت برقرار باشد ارزش های اخلاقی هم در جایگاه خود قراردارند و عکس آن هم صادق است. البته در هر جامعه ای فاصله طبقاتی بدلیل تفاوت های فردی به چشم می خورد و امری اجتناب پذیر است اما زمانی که از حد گذشت باعث معضلات اجتماعی می گردد.
بی شک فقر، بیکاری، دزدی، رشوه، پرخاشگری و طلاق ثمرات اختلاف طبقاتی هستند و رشد روزافزون فاصله طبقاتی موجب می گردد تا فکر تلاش و زحمات از مخیله افراد رخت بر بندد و سودای یک شبه پولدارشدن را تشدید نماید. در این جوامع شایستگی و پتانسیل های فردی نیست که سرنوشت زندگی افراد را مشخص می کند بلکه نابرابری و عدم توسعه عدالت توازن اقتصاد افراد را رقم می زند.
افزایش بی رویه نرخ کالا، قیمت های حبابی، رشد ضریب جینی (شاخص سنجش میزان نابرابری در توزیع درآمد و ثروت)، افزایش تورم و انتظارات تورم شدید، افزایش نرخ ارز از جمله شاخص های جوامع با فاصله طبقاتی بالا هستند. در اینگونه جوامع تزاید فساد و رانت ، الگوی رفتاری برای بقیه افراد خواهد شد. وجود ۹۰ درصد ثروت در اختیار ده درصد و ده درصد ثروت در اختیار ۹۰ درصد را در این گونه جوامع می توان مشاهده کرد.
در جامعه ای که شکاف طبقاتی داشته باشد شاهد انتقال ثروت از دهک های پایین جامعه به دهک های بالای جامعه هستیم. همواره در این گونه جوامع ،حرف از اصلاح امور زده می شود اما بدون اینکه نظام بانکی و نظام مالیاتی تغییر کند!
به راستی چگونه بدون تغییر در نظام اقتصادی ، اصلاح امکان پذیر خواهد بود؟آیا افزایش درآمد دهک های پایین همچون افزایش یارانه و تنظیم نظام مالیات گیری می تواند فاصله طبقاتی را کمتر کند؟ وجود احکام خمس و زکات در نظام اسلامی راهکار کم کردن فاصله طبقاتی است اما در کشورما علاوه بر اینکه خمس و زکات پرداخت نمی شود نظام مالیات گیری هم با اشکال مواجه است.
کوتاه سخن اینکه شکاف طبقاتی موجب ازبین رفتن نیروهای کارآمد، فرار و مرگ استعدادها و هدر رفت نعمت های خداددادی خواهد شد. / علی علیپیور
