امروز قصد داریم به یک موضوع مهم اشاره کنیم و آن ” اهمیت ایجاد بستر موفقیت برای ستارگان ورزش ایران” است؛ موضوعی که به دفعات نسبت به آن بی توجه بوده ایم!
ما بارها دختران و پسران ورزشکارمان را به حال خودشان رها می کنیم و در آوردگاه های بین المللی از آنها انتظار خلق معجزه و کسب نشان های خوش رنگ داریم.
به مصداق ضرب المثل “مشت نمونه خرواراست” یک مثال مشخص می زنم تا موضوع کاملا شکافته شود.
هم اکنون بازی های آسیایی در شهر هانگژوی چین درحال برگزاری است و کشورهای مختلف قاره آسیا تمام امکانات و تجهیزات خودشان را برای درخشش و مدال آوری به کارگرفته اند.
در این آوردگاه که گاهی مبارزه به سرعت برق و هزارم ثانیه ها وابسته است؛ داشتن کفش خوب، لباس خوب، تمرین و اردوی خوب و مربی خوب در کسب مدال و کنارزدن رقبا بسیار موثر است.
روز شنبه ۸ مهر حسن تفتیان دونده پرتلاش ایران درفینال ۱۰۰متر بازی های آسیایی از جان مایه گذاشت و دررقابت با حریفانی که از لحاظ امکانات فراتر از او بودند چهارم شد؛
درواقع مقام چهارم حسن تفتیان درحالی نصیب اوشد که اگر چندماه مانده به بازیها کمی به او رسیدگی میشد مطمئنا روی سکو می رفت ومدال میگرفت.
تفتیان پس از مسابقه فینال خودش را” لشکر یک نفره “قلمداد کرد و با تاسف گفت :چه بگویم ؟!حریف چینی من که قهرمان شد چند نفر او را تر و خشک می کردند اما من به تنهایی تمرین می کنم و تنهایی مسابقه میدهم و حتی در این مسابقات یک مربی بالای سرم نبود؛ اما رییس فدراسیون همراه تیم به بازی ها آمده بود! وی چه کمکی می توانست به من بکند؟!
تفتیان به عنوان سریع ترین مرد ایران اعلام کرد که با این شرایط نمی دانم در مسابقات انتخابی المپیک شرکت کنم یانه؟!
بهرحال اینها واقعیت های ورزش ماست و اگر می خواهیم در جنگ( هزارم ثانیه ها) موفق باشیم باید فکری به حال این “ریزپنچری ها ” بکنیم.
باید بپذیریم که اعزام دونده صدمتر به بزرگترین آوردگاه آسیایی(آن هم بدون مربی و روانشناس)اشتباهی بزرگ و محرز است و اگر این ورزشکار برخلاف اصول علمی جهان مدال کسب کند تمام تحقیقات پیشرفته دانشگاهی ورزش در دنیا را زیر سوال می برد!
