اقیانوس فوتبال آنقدر بزرگ و عمیق هست که همه نوع موجود در آن دیده میشود؛ ژرفای این اقیانوس در دل خود انواع و اقسام افراد را جای داده، چه کسانی که تاثیر بزرگ شان در فوتبال همیشه در یادها می ماند و چه افرادی که رفتارهای زشت شان هرگز از یادها نمی رود.
درون دریای فوتبال ایران مرواریدی رشد و نمو کرد که نه تنها در زمان بازی ردن بی همتا بوده بلکه در زمان مربیگری هم بهترین است!
از کریم باقری حرف میزنم، مردی برای تمام فصول؛ مردی که به جرأت باید گفت مانندش نه تنها کمیاب بلکه نایاب هست، آقا کریم را از سال ۱۳۷۰ می شناسم و از سال ۱۳۷۲ افتخار آشنایی با این فرزند خلف دیار آذربایجان را پیدا کردم. همان زمان که فوتبال ما یک فوتبال آماتور صرف بود، تفکرات حرفه ای این مرد مثال زدنی بود، یادم هست که کریم باقری تازه به تیم کشاورز تهران آمده بود و بنا به شرایط آن زمان مدتی را در منزل دو تن از دوستان فوتبالی مشترک که شهرستانی بودند( یکی تبریزی و دیگری رشتی) با هم گذران عمر می کردیم.
شاید باور کردنی نباشد که کریم باقری ساعت ۱۰ شب بلا استثناء در رختخواب خود به خواب عمیق رفته بود و ما تازه شب مان شروع میشده!
باقری صبح ساعت ۶ از خواب بیدار میشد و در بزرگراه چمران حدود ۱ ساعت تمرین دویدن و هوازی می کرد و ما در خوابی عمیق بودیم؛ این رفتارهای حرفه ای در کنار خوش شانس بودن از باب کار کردن با مربیان خارجی در فوتبال آماتور اون زمان( اولین مربی در تراکتور سازی واسیلی گوجا، دومین مربی در کشاورز یورگن کده و سومین مربی در پرسپولیس استانکو) باعث شده بود که کریم باقری به یک هافبک بی بدیل تبدیل شود و اگر امروز در بین جامعه فوتبال به رأی گذاشته شود به نظرم لقب بهترین هافبک تاریخ فوتبال ایران ( در کنار آمار فنّی کم نظیر، دارای خصایص اخلاقی عالی) را به دست خواهد آورد.
این مقدمه طولانی صرفاً به این دلیل نگاشته شد تا به دوران پسا بازیگری در فوتبال کریم باقری بپردازیم.
نمیدانم چند سال هست که کریم باقری کسوت مربیگری را بر تن کرده و به عنوان مربی در کنار مستطیل سبز حضور دارد!؟ اما همین قدر میدانم در همین زمان اندک بیشترین تصاحب جام در کارنامه وی نقش بسته( هر چند که با همه بزرگی که در رفتارش وجود دارد هرگز به دنبال این نبوده نفر اول باشد و ترجیح داده کمک کننده سرمربی تیم باشد)
تیم ملی در زمان اسکوچیچ نتایج خیره کننده ای گرفت که کمتر کسی فکرش را می کرد( به علت جنایتی که ویلموتس در حق فوتبال ایران کرده بود)
خیلی ها از توانمندی اسکوچیچ سرمربی وقت تیم ملی می گفتند، امّا بنده قویاً بیشترین سهم موفقیت فوتبال ایران را به حضور کریم باقری و وحید هاشمیان نسبت می دادم!
البته این فقط یک شعار یا یک جمله احساسی نیست، حضور کریم باقری در هر تیمی یعنی طی کردن نصف راه موفقیت؛ چون آقا کریم یک مروارید نایاب در دریای فوتبال ایران است و پیشنهاد بنده به آقای قلعه نوعی (سرمربی تیم ملی فوتبال ایران) دعوت از کریم باقری به عنوان آلترناتیوی مطمئن و مفید برای فوتبال ملی می باشد.
با داشتن کریم باقری یعنی طی کردن نصف راه موفقیت!
محسن نصر ( علی نصر پاک)
پیشکسوت و مدرس فدراسیون فوتبال
