یادداشت/علی نصر پاک ( محسن نصر)

 بعد از پایان کار  کارلوس کیروش با تیم ملی و عدم حضور ایران به مرحله حذفی جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ قطر این روزها در محافل خودمانی و گروه‌های فوتبالی بحث بر روی انتخاب سرمربی برای تیم ملی فوتبال مطرح هست.

  عده ای همچنان در نظر دارند که یک مربی با کارنامه  و خارجی سکان هدایت تیم ملی را بگیرد، ( مانند شایعاتی که شاید هم شایعه نباشد مثل حضور هروه رنار در ایران) اما عده ای هم اعتقاد دارند در شرایط کنونی بهترین تصمیم، انتخاب یک مربی ایرانی در رأس امور تیم ملی می باشد.

  شخصا با گزینه دوم موافقم و در بین مربیان ایرانی اسامی بزرگی مانند حسین فرکی، امیر قلعه نوعی ، جواد نکونام… شانس بیشتری برای این ماموریت دارند و مشخصاً نگارنده ه نیز  بر روی امیر قلعه نوعی نظر دارم؛ جواد نکونام باید همچنان در لیگ ایران یا حتی مثل فرهاد مجیدی در جایی دیگر کار کند و البته حداقل یک قهرمانی در لیگ برتر در کارنامه خود داشته باشد و با توجه به رصدی که از تمرینات و نوع فلسفه فوتبالی نکونام دارم با اطمینان اعلام می کنم‌ در آینده نزدیک ،خیلی زیاد از پتانسیل نکونام در فوتبال ملی استفاده خواهد شد.

 البته در مورد حسین فرکی که از خوبان و پاکان این فوتبال مریض هست همین قدر اعلام کنم  که ایشان در هر تیمی حضور داشتند با شخصیت قوی و جدی خود توانستند تیم مزبور را موفق کنند و به عبارتی ناموفق نباشند اما به نظر می رسد این تیم ملی که جذر و مد های زیاد و عجیبی را در ۴ سال اخیر پشت سر گذاشته با فورمت حسین فرکی در یک راستا نیست!

 گزینه پایانی امیر قلعه نوعی هست که یکبار شانس سرمربیگری تیم ملی به وی داده شد که در دور حذفی جام ملت ها و بعد از شکست از کره جنوبی از تیم ملی اخراج شد!

  اگر به آمار حضور امیر قلعه نوعی نگاهی داشته باشیم به دو نقطه مهم و عجیب میرسیم. اولین نقطه ، عدم دعوت از سوپر ستاره اون وقت های فوتبال ملی یعنی علی دایی به تیم ملی که یک تصمیم شجاعانه و البته متهورانه در آن زمان بوده که قطعا هیچ مربی ایرانی تصمیم به اینکار نمی گرفت ( هر چند بهترین تصمیم برای ماندگار ماندن خاطرات خوب علی دایی در ذهن مردم بوده و به نوعی به دایی خدمت کرده بود.)

 اما نقطه دوم‌ نتایج حاصله از عملکرد قلعه نوعی در تیم ملی بوده که تنها با شکست از تیم همیشه مدعی کره جنوبی در مرحله حذفی جام ملت ها( که تقریبا غالباً در تورنمنت های قبلی اینگونه بوده!) از تیم ملی اخراج شد و به نوعی در حقش ظلم و اجحاف شد! همیشه و در همه جا گفته ام فوتبال ایران یک سرمربیگری به امیر قلعه نوعی بدهکار هست!

البته حالا که صحبت از حضور سرمربی ایرانی در رأس فوتبال ملی شده به عنوان عضو کوچکی از جامعه بزرگ فوتبال ایران رأی به حضور امیر قلعه نوعی می دهم و اعتقاد دارم با توجه به تجربه و هوش بالایی که از وی سراغ داریم، تیم ملی امیدوار به گرفتن نتیجه دلخواه خواهد شد، نتیجه ای که جام دار باشد!