کرونا، نامی است که امروزه در سراسر جهان، شناخته شده و از شهرت شگرفی برخوردار است به شکلی که اکنون دیگر نمی توان کسی را یافت که در این کره خاکی، به آن مبتلا نشده، آشنا نبوده یا با مبتلایان به این بیماری، سروکار نداشته باشد.
کرونا، ویروسی است که بی اغراق، برترین قدرت های سیاسی جهان را درهم پیچیده، نعره های مستانه دولتمردان متکبر آنان را در برابر دیدگان چند میلیارد جمعیت دنیا، در گلویشان خفه کرده و خانه عنکبوتی آن ها را به دست طوفان سپرد.کرونا، اما در کشور ما، داستان جالب تری نسبت به سایر کشورها دارد.
زیرا در اوج تحریم های شدید، همه جانبه و ظالمانه دول استکباری که در تمامی زمینه های سیاسی، اقتصادی و حتی درمانی و دارویی، در باره ملت شریف ایران تداوم یافت تا این امت بزرگ را از پای درآورد، با ظهور کرونا، شیاطین یاد شده، یقین کردند که کار ایران اسلامی، دیگر به پایان خود رسیده است.
اما به لطف الهی، مدیریت هوشمندانه رهبر معظم انقلاب، کوشش های مسئولین مختلف، ایثارگری های برخی پزشکان، پرستاران و گروههای شاغل و خدماتی در بیمارستان ها، روحیه جهادی نیروهای ارتش، سپاه، بسیج، نیروی انتظامی، هلال احمر، شهرداری ها، طلاب و روحانیون جوان، شرکت های دانش بنیان، هیئت های مذهبی و مساجد کشور، اوضاع برعکس شده و امور جاری مأیوس کننده، به سوی کنترل قدرتمندانه بیماری مذکور، تغییر موقعیت داد، موفقیت های فراوانی به دست آمد و همچنان تلاش های خستگی ناپذیر در مسیر توفیقات بیشتر، ادامه داشته و مسلما پیشرفت های علمی زیادی در این آب و خاک شهیدپرور، به دست خواهد آمد که جهان را شگفت زده و متحیر می نماید.
اکنون، به شهادت رسانه های خارجی منصف ـ به غیر از تلویزیون های مزدور و خائن فارسی زبان مستقر در اروپا و آمریکا ـ و سازمان بهداشت جهانی، نام دولت و ملت ایران، به عنوان یکی از دولت ها و ملت های موفق در امر کنترل، درمان و نابودی کرونا، به ثبت رسیده است.
در این میان، دولت جناب آقای روحانی، باید در گزینش سیاست های مدیریتی خود در این جریان حساس و پیچیده ـ که هرگونه بی دقتی، بی احتیاطی و سهل انگاری مسئولان، پیامدهای ناگواری دارد ـ باید دقت زیادی به خرج دهد و از این شاخه به آن شاخه پریدن، در پیش گرفتن رفتارهای مبهم و الگو قراردادن کشورهای غربی ـ که در کار خودشان، درمانده اند ـ که نشان از سرگشتگی دولت باشد، پرهیز نماید.
دولت محترم، از سویی مردم را به قرنطینه خانگی و عدم خروج از شهرهای محل سکونت، دعوت کرده و از طرف دیگر از ادارات و سازمان های می خواهد که با نیروهای کمتر، به کارشان ادامه داده و از جانب سوم، کسی هم یافت نمی شود که به طور جدی، در فکر تأمین هزینه های مردم بیکار و به شدت مقروض، اقشار محروم و ضعیفی که هر کدامشان دارای همسر و چند فرزند و درگیر مشکلات متنوع هستند، باشد.
هرچند از سوی چند مسئول ارشد کشوری، وعده هایی داده شد، ولی خود آن مسئولین عزیز نیز به خوبی می دانند که آن صحبت ها و قول ها، حتی اندکی از نیازهای مردم را برطرف نخواهد کرد و تحمل این درد، از پذیرش و راه آمدن با گرفتاری های کرونا، به مراتب دشوارتر است.
اکنون نوبت آن است که دولتی که با شعار تدبیر و امید و منت و خواهش در تبلیغاتی انتخاباتی پخش شده از صداوسیما، روی کار آمد ـ گذشته از آن که در مذاکرت و قرارداد «برجام» و مسایل متعددی در سیاست بین الملل، ناکام و مغبون ماند ـ در مسئله کرونا، بتواند، گام های محکمی برداشته و هرچه زودتر، پرونده این بیماری فراگیر را با هوشیاری، درایت، توان داخلی، اطمینان به نفس و همت والا، ببندد تا جامعه بتواند به مسیر اصلی زندگی روزانه خویش بازگردد.
سید عبدالباقی اسحاقی
