یادداشت/ مجیدمصطفوی
این روزها کار تکراری ما شده تا خبرهای مختلف را دنبال کنیم، خبرهایی که رنگ و بوی اقتصادی دارند و نقش مهمی در زندگی ما ایفا می کنند؛ یا خبرهایی که جهت بازنشر برایمان ارسال می شوند؛ انگار کار خبرنگار شده اطلاع رسانی، نه اطلاع افزایی!
متاسفانه این روزها با چهره کم رنگ و افسرده آدم هایی مواجهه هستیم که مدام زیر لب کلماتی را واگویه می کنند؛ جملاتی که کمتر شنیده شده است.
دستفروشی هم مثل خبرنگاری یک شغل تعریف شده است و انگار آب یخی در یک روز سرد زمستانی روی سرت بریزند، اینقدر این خبر شوک کننده است.
زنگ های زیادی توسط اصحاب رسانه به صدا در آمده ، همان زنگ هایی که صدای ناقوس دارند؛ زنگ پسماند شهر و روستا ، زنگ زباله گردان متجاهر، زنگ همدل نبودن شورای شهر ، زنگ عدم عملکرد مناسب نمایندگان مجلس شورای اسلامی، زنگ محیط زیست،زنگ بهزیستی، زنگ شهرداری، زنگ کشاورزی، زنگ آب، زنگ برق، زنگ گاز، زنگ آموزش و پرورش و… اما مسئولان گوش شنوایی برای شنیدن ندارند انگار همه در یک هبوط گیر کرده باشند.
آنطرف تر در دنیای مجازی، جایی که مردم عادی دسترسی به آن را به همین راحتی ندارند. عده ای از مسئولان برای هم سوت می زنند.
حال هوای سوت زدن مسئولان عین سوت زدن یک آدم سرخوش در یک عصر بهاری را می ماند که از کوچه تنگ و دراز عبور می کند و انگار سرخوشی مسئولان همین حوالی انتخابات باشد.
اما خبرنگاران یک چیز را به خوبی آموخته اند، بخصوص آنهایی که پیشکسوت هستند، می دانند که در
زندگی خبری، یک مدت باید رنج کشید تا باور کنند که کاری از دستشان برنمی آید، از یک جایی به بعد مسئولان هم به آنها کمک می کنند تا راحت تر درک کنند که کاری از دستشان بر نمی آید! حتی اگر کاری از دستشان بر بیاد باز باید خود را به کوچه علی چپ بزنند!
جالب است بدانید مارتین سلیگمن روانشناس و برنده جایزه نوبل و مبدع یک آزمایش است که به نظر می رسد مسئولان از همان روش برای فعالین عرصه رسانه استفاده می کنند. روشی که کار درست و منطقی را نادرست جلوه دهند.
روز و هفته خبرنگار هم هر طوری بود با تمام حواشی اش سپری شد و از آنهایی که ادعای پیشکسوتی داشتند تا آنهایی که در این راه تازه کار بودند. دعوت و بی دعوت! با کارت هدیه و بدون هدیه! بالاخره گذشت.
و خوش به حال آنهایی که حرمت نگهداشتن، حرمت قلم و حرمت شهید محمود صارمی و حرمت خویشتن را.
