“حس حقارت” ارمغان حضور رونالدو در تهران!
یادداشت/صادق عزیزی
با وجود اینکه چندان فوتبالی نیستم ولی همیشه رونالدو ، شخصیتش و تلاشش برایم بسیار قابل احترام بوده و همچنان است؛ چند سال قبل فیلم مستندی از او دیده بودم که برایم بسیار الهام بخش بود، در روزهای گذشته اخبار حضور رونالدو در قالب تیم النصر عربستان به کشورمان را کم و بیش شنیده بودم اما هرگز تصور نمی کردم که چنین صحنه هایی پدید بیاید؟!
امروز حدود ساعت ۸ صبح بعد از شنا که از استخر بیرون می آمدم ، متصدی استخر چند فیلم کوتا در خصوص حضور هواداران رونالدو در خیابان های مسیر اتوبوسش و اطراف هتل محل اقامتش را به من نشان داد و به عنوان کسی که عمری در عرصه ورزش فعالیت دارم حس عجیبی پیدا کردم و با خودم گفتم که چه بر سر جامعه ما به ویژه جامعه ورزشی آمده که به این روز افتادیم؟!
با خودم گفتم این رفتار از نظر جامعه شناسی ورزشی چه تحلیلی دارد؟ حضور کریستیانو رونالدو در کشورم نه تنها برای من حس افتخار به همراه نداشت بلکه متاسفانه حس حقارت شدیدی در وجودم پدیدار شد و از درون گریستم و برای خودم، جامعه ورزشی و جامعه سیاسی ام بسیار متاسف شدم!
اگر قرار باشد برای حضور چند ساعته این ستاره جهان فوتبال شاهد رفتارهایی این چنینی از طرف مسولین و شهروندان باشیم پس تیمی که او را در اختیار دارد و با او قرارداد بسته باید چه کند؟ چگونه یک تیم آسیائی که قدمتش ، پتانسیل جامعه ورزشی اش و شور شوق طرفدارانش از تیم ریشه دار پرسپولیس بسیار کمتر است، توانسته چنین ستاره ای را به خدمت بگیرد. اما ما باید دنبال اتوبوسش در خیابان بدویم!
این ستاره جهان فوتبال به جایی اینکه به همراه یک تیم آسیایی برای چند ساعت به تهران بیاید امروز می بایست با پیراهن تیم پرسپولیس وارد میدان می شد تا ما به خود ببالیم و برای دیدنش صف کشیده و برای تلاشش هورا بکشیم . حتی اگر به عنوان یک توریست هم وارد خاک کشورمان می شد می توانست باعث افتخار همه ایرانیان شود؛ ولی امروز که به عنوان بازیکن تیم رقیب وارد سرزمین ما شده چه افتخاراتی دارد که مسیر رفتن به هتل او آسفالت شده ، برایش فرش قرمز پهن گردد یا به او فرش نفیس ایرانی هدیه داده شود؟!
چرا به این روز افتاده ایم و چه بر سر این مردم و مسئولان آمده که اینچنین رفتارهای دون شان انجام میدهیم؟
چرا باید شاهد اینگونه رفتارهای حقارت آمیز انفرادی و اجتماعی باشیم ؟متولی ورزش این کشور کجاست؟
