کشور چین با حدود یک میلیارد و پانصد میلیون نفر جمعیت همواره در بازی های آسیایی بر بام قاره پهناور و کهن ایستاده و به یمن برکت جمعیت زیاد و زیرساخت‌های ورزشی فراوانش در زمره کشور های مدعی و برتر بوده است.
یکی از روسای فدراسیون بسکتبال چین در جایی گفته بود که اینقدر بازیکن بسکتبال داریم که انتخاب آنها برای تیم ملی دشوار و ما فاصله کم شهرها با پکن را یکی از امتیازات گزینش ورزشکاران برای تیم ملی قرار داده ایم.
کمونیستهای “منزوی” دیروز و مافیای سیاسی اقتصادی “مدرن” امروز هیچ نیازی به توسل و تمسک به “داوران” برای کسب مدال بیشتر ندارند ولی در این دوره از بازی های آسیایی عزم مسئولین ورزشی چین بر این است که با استفاده از “ناداوری” در همه رشته های ورزشی مبادرت به دزدی “مدال” نمایند و تنها هدفی که برای این عمل “پلشت” می‌توان مطرح کرد، اینکه آنها درصدد بدست آوردن یک رکورد ویژه از حیث تعداد مدال‌ها خصوصا خوش رنگ ترین آنها هستند.
چین که روزگاری با گارد ویژه دریایی در صدد ردیابی و دستگیری دزدان دریایی “سومالیایی” بود، این روزها در هوای شرجی شهر هانگژو با لابی گری با فدراسیون های جهانی به کمک ناداوری ها مبادرت به “دزدیدن” مدال‌های طلایی دیگر کشورها می‌نماید! این در حالی است که چینی ها با برگزاری سالم مسابقات می‌توانستند به یک اعتماد عمیق نزد کشور های شرکت کننده دست یابند.
متاسفانه این روزها در مطبوعات آسیا، سالن‌های ورزشی هانگژو و دهکده زیبای بازی های آسیایی لقب زشتی بدست آورده است: “چین دزد مدال های طلایی”!
مدال طلائی ورزشکار ما در تکواندو و مدال های طلایی ما در ووشو به جای اینکه برگردن ورزشکار برتر ما آویزان شود به ناحق برگردن چینی هایی آویخته شد که در رده بندی هم واقعا به آن نیاز ندارند؛ آنها واقعا ثابت کردند که آنان که غنی تر هستند محتاج ترند!
حالا کشوری که در سیاست بین المللی بدنام است در عرصه ورزش هم یک مدال و عنوانی بدست آورده است.
اینجا چین است، بی رحم ترین نژاد در جنگ های جهانی و مخوف ترین کشور در بازیهای آسیایی هانگژو که به راحتی مدال‌های کشورهای دیگر را می‌دزد!
اکنون عبور از “دیوار چین”برای ورزشکاران بسیار سخت شده و راهزنانی پشت این دیوار کمین کرده اند تا تمامی سرمایه یک ورزشکار شرافتمند را با وقاحت بربایند؛ مدال طلائی که یک ورزشکار چهار سال برای آن زحمت و زجر کشیده به راحتی و با نامردی از آنان ربوده می شود.
اینجا هانگژو است شهری که مسئولان برگزاری مسابقات در حضور یک شورای المپیک آسیای ضعیف و فروپاشیده بازی های آسیایی را به یک شهر بی کلانتر تبدیل کرده اند تا مدال دیگر کشورها را با ناداوری بدزدند و آن را در موزه “”مائوی “” مومیایی شده در ویترین افتخارات کاذب خود به نمایش گذارند!
این مدال های سرقتی به همان اندازه بی ارزش است که انقلاب فرهنگی مائوئیستی.
