سازمان‌های خیلی به دردبخور!

باز باران خبر/ امروزه می توان سازمان ها و ادارات موجود کشور و استان ها را در یک نگاه کلی به چند دسته تقسیم کرد:
1 ـ خیلی به درد بخور ۲ ـ گاهی به دردبخور ۳ ـ کمی به دردبخور ۴ـ اصلا به دردنخور
البته تقسیم بندی های دیگری هم وجود دارد که فعلا کاری به آن ها نداریم؛ لذا با نهایت احترام و ادب خدمت کلیه فعالان و کارگشایان مذکور که برای آبادانی میهن اسلامی زحمت می کشند، فعلا می خواهیم برویم سراغ مورد اول و در مورد بقیه هم اگر وقت شد و توفیق رفیق گردید در آینده شاید توانستیم سری به آن ها بزنیم و احوالشان را بپرسیم.
و اما سازمان های خیلی به دردبخور!
این نوع سازمان ها انصافاً وجودشان در کشور خیلی لازم است و خدای ناکرده اگر نباشند، کلیه کار و کاسبی ملت روی زمین می ماند، اوضاع نابسامان شده، همه چیز وارد مرحله رکود گردیده و جای خالی آن ها به سرعت خودش را نشان می دهد که
به عنوان مثال می توان موارد زیر را نام برد:
الف : شرکت توزیع برق ؛ این شرکت معظم وظیفه ذاتی اش برق رسانی به شهرها و روستاها و کلیه تأسیسات مرتبط با زندگی مردم است. به هر حال اهمیت حیاتی برق در زندگی بشر امروزی ـ در سراسر دنیا ـ قابل انکار نیست. اما مدتی است که وظیفه جدیدش قطع مکرر برق ـ با اعلام قبلی و نیز قطع ناگهانی ـ در سراسر کشور ـ به ویژه مناطق روستایی و محلات کم برخوردار شهری ـ و آسیب زدن به زندگی آحاد جامعه و از سوی دیگر تاوان ندادن بابت این همه خسارت های وارده به شهروندان است. حالا اگر این خسارت ها سنگین و جبران ناپذیر هم باشد به شرکت توزیع برق چه ارتباطی دارد و چه توقع بیجایی؟!
البته در فصل زمستان، شرکت گاز هم به آن اضافه می شود تا به تنهایی ناسزاها و نفرین های شهروندانی که دستشان از همه جا کوتاه است و فریادرسی ندارند، شامل شرکت توزیع برق نشود!
قابل ذکر است که گران کردن مداوم هزینه مصرفی برق، گاز، آب شهری، مخابرات (تلفن ثابت، موبایل) و اینترنت در برنامه دولت ها به شکل های مختلف قرار دارد و بدون آن که کسی به آسیب های وارده به مصرف کنندگان بخت برگشته توجه کرده تا در برابر آن ها اندکی احساس مسئولیت داشته باشد.
نکته جالب تر این که سازمان های مذکور در قبال گرانی های خدمات شان به مردم پاسخگو نیستند و هر کاری دلشان بخواهد انجام می دهند و شهروندان فقط وظیفه پرداخت دارند آن هم در اسرع وقت.
ب: وزارت خارجه؛ این وزارت خانه مهم و تأثیرگذار در سطح بین المللی وظیفه ذاتی اش این است که با چشم و گوش باز و زبان گویا مراقبت رفتارها و کنش های سیاسی دولت های دنیا ـ به ویژه آمریکا و کشورهای اروپایی ـ باشد تا سر ملت ایران کلاه نرود. اما سال ها است که گویا وظیفه دیگری به آن محول شده که عبارت است از: عقب ماندن دایمی از رخدادهای سیاسی جهان و حتی کشورهای همسایه ایران.
به عنوان مثال می توان از شکست فاحش و آشکار در قرارداد «برجام» نام برد که تبعات منفی و مخرب آن یکی پس از دیگری در حال آوار شدن بر سر ملت ایران است و فعال شدن «مکانیسم ماشه» یکی از آن شاهکارها است.
جدیداً هم عقب ماندن از داستان بسیار حساس و حیاتی «زنگزور» به آن خرابکاری های قبلی افزوده شده و آمریکایی ها با اجاره طولانی مدت دالان زنگزور خط محاصره ایران را کامل کرده و از این پس باید منتظر فتنه های عجیب و غریب در شمال و شمال غرب ایران نیز باشیم.
ولی وزیر خارجه محترم ما در سخنانی به این مضمون گفته که ارمنستان به ما قول داده که از منافع ایران با دقت حفاظت کند!
به این برادر گرامی باید عرض کرد وقتی شما در تأمین منافع حیاتی کشور همیشه عقب هستید، از کشور ضعیفی مانند ارمنستان که بد جوری توی گِل گیر کرده، چه توقعی دارید؟!
ج : وزارت نفت؛ این وزارتخانه استراتژیک نیز وظیفه دارد که از مهمترین ثروت زیر زمینی و کانی میهن اسلامی که نفت باشد، محافظت کرده و با ساخت پالایشگاههای متعدد در سراسر مملکت کار تأمین نفت سفید، گاز، بنزین و گازوئیل و دیگر فرآورده های مرتبط را انجام و در امر فروش آن به خارج از کشور نیز با دقت فراوان عمل نماید. اما از سال ها پیش گویا تکلیف جدیدی به وظایف پیشین افزوده شده و آن خواب بودن در جاهای حساس و عقب ماندن از کشورهای دیگر حتی کشور بسیار کوچک و فسقلی امارات متحده عربی و نیز کشور قطر است که سال ها از میادین مشترک گازی، نهایت سوء استفاده را کرده و بهره هایشان را در حد اعلی برده اند؛ در حالی که مسئولین وزارت نفت در خیالات و اوهام غوطه ور بودند یا در قرارداد معروف «کِرسِنت» به طور اساسی سرشان کلاه گذاشتند و ضررش را به ملت ایران تحمیل کردند. البته کسی هم از آن وزیر شکست خورده بازخواست نکرد و همین غفلت سبب شده تا نامبرده و سایر وزرای ناتوان و بی عرضه الان زبانشان چند متر دراز باشد و توقع پاداش و جایزه هم داشته باشند!
ج: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی؛ تکلیف این وزارتخانه عریض و طویل نیز معلوم است که باید چه کارهایی در جهت حفظ، بهینه سازی و بازسازی مداوم فرهنگ اسلامی ایرانی جامعه انجام دهد. ولی در سال های اخیر گویا وظیفه تازه ای پیدا کرده و آن گسترش انواع کنسرت موسیقی و… در استان های مختلف، تلاش برای بازگرداندن خواننده های آن طرف آبی و به اصطلاح لُس آنجِلِسی به داخل وطن و داغ کردن بازار انواع مفاسد اجتماعی به شکل های جدید و متنوع و نیز دریافت حقوق های کلان توسط مسئولین مربوطه است. البته خودشان می گویند که حق شان است که چنین پول هایی بگیرند، تازه کم شان هم هست! واقعا طفلکی ها چقدر مظلوم بودند و ما خبر نداشتیم!
ح: سازمان آب منطقه ای؛
این سازمان گرانمایه وظیفه تأمین آب شُرب شهرها و فراهم سازی آب کافی برای آبیاری زمین های کشاورزی را بر عهده دارد. اما چند سالی است که سازمان یادشده آب کشاورزی در گیلان را خیلی دیر و قطره چکانی به مزارع می رساند ولی در طرف مقابل هزینه اش را مرتب گران کرده و به موقع هم از کشاورزان زیان دیده و مظلوم دریافت می کند!
راستش نمی دانم در کجای دنیا به خاطر کارکرد بسیار ضعیف یا به تعبیر بهتر، ناتوانی در تأمین به موقع آب و نیز عدم مدیریت پیش بینی مناسب باران و برف و… به یک سازمان دولتی پول می دهند به جز کشور ما؟!
خ: صدا و سیما؛
سازمان صدا و سیما از مهمترین و به دردبخورترین تشکیلات اداری هنری در ایران است که اگر نباشد تلویزیون های فارسی زبان مستقر در خارج و شبکه های اجتماعی معاند و سربازان پیاده نظام استکبار جهانی چه بلاهایی بر سر اذهان مردم ما که معمولا چندان اهل مطالعه کتاب نیستند می آوردند که نگو نپرس؟!
این سازمان با ابهت در دو ماه عزاداری محرم و صفر، ماه مبارک رمضان و روزهای شهادت ائمه معصومین (علیهم السلام) عملا تعطیل است و تقریبا کل کارها را به دست مداحان محترم سپرده و از فیلم ها و برنامه های جدید و ابداعی، تأثیرگذار و فرهنگ ساز خبری نیست.
شاید بتوان اینگونه توجیه کرد که مسئولین سختکوش آن احساس می کنند که نباید دنبال کارهای اضافی، تکراری، خنثی و ضعیف از نظر محتوا بروند و همین اندازه که یک فیلم یا سریال را چندین بار نشان بدهند تا مردم دیالوگ و کلیه صحنه هایشان را از بر کنند، بهترین فعالیت رسانه ای و هنری را انجام داده اند!.
سازمان های تازه تر
راستی، وجود این همه سازمان خیلی به دردبخور در کشور که فعلا چند مورد از آن ها را نام بردیم، برای آبادانی مملکت کافی است یا باید سازمان های تازه تری ایجاد شوند تا کارهای انجام نداده این ها را عملیاتی کنند؟!
سپاسگزاری از تلاشگران
به همین خاطر از شدت خوشحالی و ذوق، نمی دانیم که باید چگونه از این تلاشگران عرصه های مختلف که با جمعیت زیاد و اثرگذاری اندک و ناچیز طی شبانه روز این همه زحمت می کشند، سپاسگزاری کنیم تا نظر شما عزیزان چه باشد!؟.