باز باران خبر/ این روزها مجالی دست داد تا کسب و کار دوران کرونا را واکاوی کنم و با مشاغلی که به شکل سنتی مشغول هستند، گفتگویی داشته باشم؛ البته اکثر مشاغل از نبود مشتری و گرانی اجناس در چند ماه اخیر شکوایه داشتند و اینکه قدرت خرید مردم پایین آمده است و کاسب توان باز پرداخت کرایه مغازه و دیگر مخارج را ندارد! اما باز خدا را شکر آب باریکه ای می آید و…
از بنگاه مسکن و املاک تا بنگاه خودرو از بوتیک لباس، سوپر مارکت تا مشاغل خدماتی گرفته تا… رفتم و نشستم و صحبت کردم؛ مشکلاتشان را شنیدم و در این میان فقط آه کشیدم و پیش خودم گفتم پس مشکلات خبرنگاران را چه کسی می شنود؟!
سری هم به دنیای مجازی زدم و کسب وکارهای خانگی از اینستاگرام گرفته تا دیجی کالا را رصد کردم. در بازار آنلاین شبکه اجتماعی به نام باسلام که برای عرضه محصولات خانگی ، سنتی و محلی از سراسر ایران مستقیم از کشاورز و تولید کننده می باشد، غرفه ای را انتخاب کردم اسمش را برند کردم چه کسی!؟
اپلیکیشن با سلام سوال کرد آیا محصولی برای عرضه دارید؟
نوشتم انتقال مشکلات مردم به مسئولین!
آیا برای این محصول خریداری هست؟
ادامه ندادم! احساس کردم هویت شغلی ام را که بخش مهمی از خودم و اعتماد بنفس و ارزش اجتماعی، احساس امنیت می باشد را از دست داده ام!
یک جوان براساس علائق و شرایط وآرزوهای خویش شغل خود را می یابد، سالها برای آن زحمت می کشد که شاید بهتر شود، اما متاسفانه شرایط در حال حاضر آنطوری نیست که شایسته خبرنگار باشد.
او از دولت و مسئولین انتظار دارد! آیا شده مسئولی دراین دوران کرونا برای این قشر که به چراغ راه اجتماع شهرت دارند، وقت بگذارد و پای درد دل های آنها بنشیند که چه به روزگار آنها آمده است؟!
آیا با این اوضاع و شرایط واقعا می توان بحران هویت شغلی را سامان داد؟!
مجید مصطفوی
