باز باران خبر/ یکی از شهرهای بزرگ صنعتی ایران که در سال ۱۳۵۳در جنوب شهر رشت تاسیس شد و هم اکنون دارای ۲۳۸واحد فعال و جاده ترانزیت است، بعداز ۴۷ سال فعالیت در کسب وکار و تولید هنوز اندر خم یک کوچه است! تا جای که صدای اعتراض نماینده رشت در مجلس شورای اسلامی را هم درآورده و قضیه با آسفالت جاده ای ختم بخیرمی شود؛ اما نکته ای که این روزها درخصوص شهر صنعتی مطرح می شود، تبدیل ظرفیت ها و سرمایه های استان به بسته های ارزش آفرین ارزآور برای کسب و کار در گیلان است.
به راستی نقطه کور شهر صنعتی رشت کجاست؟ چرا کارگران فنی و تحصیل کرده از این شهر کوچ می کنند؟ چرا مسکن کارگری در کنار شهر صنعتی دایر نمی شود؟ چرا کارگران از حداقل امکانات رفاهی برخوردار نیستند؟ چرا تورم از حداقل بگیران پیشی گرفته است؟
مدیریت سلیقه ای ، عدم شایسته سالاری ،تهدید روزانه پنهان و آشکارکارگران به اخراج ، عدم حمایت کافی از کارفرما و سرمایه گذار آفت بزرگ واحدهای تولیدی درشهر صنعتی می باشد .کارشناسان معتقدند عدم تامین مواد اولیه باعث شده که نیازهای اولیه سرمایه های انسانی یک سازمان نادیده گرفته شود؛ حالا سوال این است آن زمان که مواد اولیه تامین بود برای این سرمایه های ملی چه قدمی برداشته شده است جز انگشت شمار واحدهای تولیدی که ساختار سازمانی براساس برد برد پایه گذاری شده است.برد کارفرما و برد کارگر.
یکی از کارهای مهم استاندارجدید جناب آقای دکتر اسدالله عباسی باید همین شهر صنعتی باشد کافی است پای حرفهای نشنیده کارگر و کارفرما بنشیند.
جناب دکتر عباسی این از آن کارهایی است که اگر به آن نپردازیم خیلی زود دیر می شود!
