تجربه نگاری و مستند سازی را جدی بگیریم و هزینه های تکراری و روانی بر جامعه تحمیل نکنیم

باز باران خبر/ یکی از مهمترین مولفه های موفقیت در هر رشته مدیریت انتقال دانش و تجربیات است. انتقال دانش و تجارب یکی از مهمترین مولفه ها در تمدن بشری و رشد علم و فرهنگ است که به آن خصلت ” انباشتی بودن “می گویند تجربیات هر فرد، بالاتر از هر دانشی است که می توان در دانشگاه ها و مراکز آموزشی به دست آورد. تجربه به ما می گوید، دانشی که یاد گرفته ایم، چه قدر و چه طور به کار می آید. تجربیات در حقیقت، میزان کارآمدی هر طرز فکر را سنجیده و در قالب یک دانش جدید ارایه می دهد. یک فرد باتجربه، مسیرهای زیادی را برای استفاده از دانشش طی کرده است و در طول سالیان، تجربیات زیادی به دست آورده است. تجربیاتی که اگر چه برای او ساده به نظر می رسند، اما برای یک دانش آموز یا فارغ التحصیل، می تواند یک معضل باشد. هر فرد، تجربیات مختص به خودش را دارد و مسلماً هر چه قدر هم به تجربیات دانشگاهی‌مان متکی باشیم، باز هم نیاز به اطلاعات جدیدتر داریم. به اعتقاد روان شناسان، حقیقت و دانش، محصولی است که زندگی واقعی آن را می سازد و ایجاد می کند. و این حقیقت، برای هر انسانی متفاوت خواهد بود. سلسله اتفاقات مختلفی که احتمالاً یک فرد دیگر هم تجربه می کند، در شکل گیری حقیقت زندگی ما نقش دارند.
امروزه یکی از راههای انتقال دانش و فن مستند سازی است. مستندسازی یعنی ثبت (مکتوب نمودن)، گردآوری، تنظیم و تدوین، دسته بندی و نگاهداری اطلاعات و مفاهیمی که خود از فعالیتی هدفمند، دقیق و منظم حکایت دارد. انسانها به دلیل محدودیت ظرفیت ضمیر ناخودآگاه خود، قادر به حفظ و یادآوری تمامی مطالب نیستند. یادگیری میتواند از طریق تجربه تحقق یابد. همه افراد برای یادگیری از اشتباهات قبلی خود، ارزش قائل میشوند و برای فرد موفق ضروری است که متوجه شود چه کارهایی را غلط انجام داده است، پیامدهای آن چه بوده است و چگونه در آینده از شرایط مشابه اجتناب کنند.
مستندسازی روشها، فنون و آموخته های انسانها، راهکارهای مطمئن در انتقال تجربیات فردی و اجتماعی به دیگران است.کاهش زمان، جلوگیری از تکرار آزمونهای پیشین و گاهی اوقات مخرب، ممانعت از هزینه های اضافی برای دستیابی به یک تجربه و یا واقعه، دریافت انتقاد و اظهارنظر دیگران به رشد و پرورش افکار، اطلاعات و تجربیات کمک می کند.
مستند سازی در کشور ما دچار ضعف ساختاری می باشد.
برای همین وقتی با یک بحرانی روبرو می شویم باز میخواهیم مدیریتش را تجربه کنیم در حالیکه اگر به درستی تجربه مدیران گذشته را در مواجه با بحران مستند سازی کرده بودیم میتوانستیم اشتباهات گذشته را تکرار نکنیم و از زمان به درستی استفاده کنیم.
مثلا در تمام این سالها استانداران ،شهرداران و..زیادی آمدند و رفتند کجا تجربیات اینها مستندسازی شده است تا به موقع از آن استفاده کرد؟ در تمام این سالها می‌توان بحران های زیادی را مثال زد که استان ما با آن در گیر بود یا اینکه برنامه های مختلفی که شهرداری برگزار میکرد و همه از صفر دوباره به سمت اجرا رفتند و این یعنی پایین آمدن کیفیت ،،تجربه نگاری و مستند سازی را جدی بگیریم و هزینه های تکراری و روانی بر جامعه تحمیل نکنیم.

محمد پور جعفری
کارگردان و کارشناس فرهنگی