سمن‌ها و توسعه پایدار

باز باران خبر/ دو واژه سازمان‌های غیردولتی (NGO) و توسعه پایدار (Sustainable development) هم اکنون نزد اندیشمندان، پژوهشگران و مدیران اجرایی از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا یکی ازعوامل اصلی مشارکت و دخالت مستقیم در جریان توسعه یافتگی و دیگری برآمده از فرایند مشارکت پذیری پدیدار خواهدشد.
امروزه در کشورهای توسعه یافته، مردم از طریق نهادهای مختلف اجتماعی، سازمان های اقتصادی، سیاسی و آموزشی در تصمیم گیری های علمی، تخصصی و تجاری در قالب سازمان های رسمی و غیررسمی و در زمینه های گوناگون فعالیت دارند؛ این در حالی است که در کشورهای در حال توسعه به دلیل اشتباه در تعریف جایگاه مردم و دولت، مردم و سازمانهای غیردولتی از نقش ضعیفی در امر توسعه برخوردار می باشند.
رشد و توسعه پایدار در هر کشور یکی از ضروریات غیرقابل انکار در دنیای امروز است و جوامع بشری با ایجاد همبستگی عمومی می توانند مسیر ایجاد ثبات و امنیت را هموار سازند و به تبع این پویایی ساز و کارهای نظام مندی را ایجاد نمایند. تجارب فعالیت های جهانی نشان می دهد که سازمان های غیردولتی ( NGOS ) با ایفای نقش های نظارتی، بسیج، جذب و هدایت منابع انسانی، مادی و معنوی می توانند بهترین نمود از مشارکت مردمی باشند که با انسجام بخشی به گروه های انسانی هم هدف، راه گشای دستیابی به اهداف توسعه پایدار در منابع ملی باشند. بدون شک مهمترین اولویت اجتماعی و سیاسی دولت منتخب ایجاد بستر مشارکت پذیری نهادهای مدنی به عنوان حلقه ارتباطی مردم و دولت خواهد بود تا جوانه امیدی که بعد از بایکوت دولت سیزدهم بر پیکر نحیف سمن ها با محدودسازی، تنگ نظری، امنیتی و یک دست کردن فعالیت‌ها در محور خاص بوجود آمده بود، شکوفا گردد.
بر این اساس تجربه جهانی نشان می‌دهد که از هر ۵ نفر اروپایی یک نفر عضو سمن و فعالیت داوطلبانه می باشند که از مظاهر توسعه پایدار هستند؛ پس امید است در این زمینه دولت و متولیان امور اهتمام لازم را به شکل صحیح و اصولی داشته باشند.