ورود به بحث کار و کارگر و پرداختن به مسائل و مشکلات آن در این مجال نمی گنجد و شاید تا قیام قیامت هم در باره آن حرف بزنیم، باز هم حرف برای گفتن باشد و داخل و خارج کشور ندارد و جهان اول و سوم هم نمی شناسد؛ فقط شکل مشکلات جامعه کارگری فرق می کند! همان مشکل همیشگی ارباب و رعیت که در شکل مدرنیته است .
البته در این میان نویسندگان نامدار از معضلات جامعه کارگری نوشته اند؛ یکی هم رمانی به نام “دیروز” خانم آگوتا کریستوف از برجسته‌ترین نویسنده‌های معاصر مجاری تبار سوییس که توسط نشر مروارید با ترجمه منحصر بفرد اصغرنوری منتشر شده، سرگذشت مردی را روایت می کند که زندگی اش بین کار یکنواخت در کارخانه و رویای نوشتن خلاصه شده است.او عاشق نوشتن است ولی هیچ وقت امکان نوشتن برایش فراهم نیست و از اینکه هر روز ناچار است به کارخانه برود و کارهای تکراری انجام دهد به ستوه آمده است. نه‌تنها او بلکه همکارانش نیز خسته شده‌اند و به‌طرق مختلف سعی دارند نارضایتی خود را بروز دهند و…
این را گفتم تا به این نکته اشاره کنم که در دوره قرنطینه کشور مسئولین شاید ناچار شدند این بار هم کارگران چرخه تولید را نادیده بگیرند و یا بخش خصوصی را بی خیال شوند؛ مگر می شود تمامی بخش های دولتی، بانک ها، موسسات، ارگان ها با یک سوم پرسنل در محل کار حاضر شوند و حتی تامین اجتماعی حامی کارگر اما خود کارگران تمام وقت از صبح تا شب کار کنند در سایه شوم کرونا به شهر صنعتی بروند و در ازدحام سرویس های ایاب و ذهاب گپ و گفتی در باره کمبود روغن و گرانی مرغ داشته باشند؛ شاید کرونا می داند نباید به کارگران نزدیک شود، چون کارگران مشغول کار هستند!
هیچ چیز زندگی آدم را خسته نمی کند، جز این تبعیض! این نادید انگاری مسئولین که بین سلامتی آدم ها گذاشته می شود. مگر می شود به دستانی که پیامبر بر آنها بوس زده و تاکید دارد تا عرق کارگر خشک نشده مزدش را بدهید اینقدر بی تفاوت بود. شاید معتقدند گارگران کرونا نمی گیرند!
مجید مصطفوی
