“دروغ” یک رذیلت اخلاقیست و “اخلاق” متاسفانه از منظر و منطق حقوقی فاقد ضمانت اجرای لازم است.
دروغ، محکمه بزرگی بنام “وجدان” دارد که قاضی آن، دادگاه وجدان است که در دل هر انسانی وجود دارد. واگذاری محاکمه دروغ به دادگاه وجدان امری اخلاقی است و این جامعه بی اخلاق است که دروغگویی در آن رواج دارد و متاسفانه ضمانت اجرایی هم برای آن پیش بینی نشده است.
غیر از سوگند و شهادت دروغ، در سایر موارد در قوانین جزایی ما، دروغ جرم انگاری نشده و به زبان ساده دروغگویی جرم نیست.
متاسفانه در ورزش علی الخصوص فوتبال مکرراً در رسانه ها میبینیم، میخوانیم و میشنویم که بعضاً دست اندرکاران حوزه ورزش و فوتبال واقعیتهای موجود را با شفافیت تمام با مردم در میان نمیگذارند و چنانچه راحت تر بگوییم، با مردم رو راست نیستند .
باشگاه فوتبال چه متعلق به دولت باشد چه متعلق به بخش خصوصی، صاحبان اصلی آن مردم هستند و نسبت به فوتبال و تیم خود حق انتفاع دارند و اینکه گفته شود من مالک باشگاه هستم و حق همه گونه تصرف در آن را دارم بنظر میاید این نوع دفاع از مالکیت در فوتبال فاقد پشتوانه منطقی است و علاوه بر اینکه در جامعه فوتبال طرفدار ندارد، با روح فوتبال نیز در تضاد است.
قانونگذار سوء استفاده از حق را منع نموده و مالکیت را تا حدی معتبر و مورد حمایت قانون میداند که منجر به ضرر دیگران نشود و اِعمال حق نباید وسیله اضرار به غیر یا تجاوز به منافع عمومی قرار گیرد.
در نگارش این مطلب، بدنبال شناسایی و معرفی متهمین و مقصرین فاجعه عظیم سوء مدیریت در فوتبال نیستیم چون پرداختن به این موضوع و استدلال آن از بدیهیات است و کاملا بر مردم فهیم و صبور مشخص و مبرهن است که عاملان این تقصیر بزرگ چه کسانی هستند.
اگر بعنوان یک شاخص، مصاحبه یکسال اخیر این افراد را در کنار یکدیگر قرار دهیم تمامی گفتار آنان در تضاد، تناقض یا تزاحم با یگدیگر است اما آنچه شایسته توجه مسئولین ارشد اعم از اداری، قضایی و نظارتی است، اینکه:
۱_ با این اوصاف، چگونه صدمات روحی وارده به مردم علاقمند که در این اوضاع و احوال تنها دلخوشی انان فوتبال است جبران خواهد شد؟
۲_ آیا بدور از مصلحت اندیشی و اصل یکسان بودن اجرای قانون برای همه، شاهد برخورد قانونی با عاملان، مسببان و مقصران فاجعه عظیم فوتبال که باعث تضرر به حقوق عامه گردیدند، خواهیم بود؟ والله اعلم!
فرهاد خراسانی
