درست چهار سال پیش بود که کنار هم نشستیم و تصمیم گرفتیم روزی به نام تو باشد، روزی که سالهاست حق توست تویی که شهر نخستین هایی(نخستین شعبه بانکی ایران،نخستین کتابخانه ملی ، نخستین تئاتر، نخستین راه‌آهن ایران، نخستین داروخانه شبانه‌روزی در ایران، نخستین خانه معلولین و سالمندان در ایران)قدمت تو سرآغاز فصل فصل گیلان است تو مجموعه ای خوش رنگ از تاریخ ایرانی گیل زنان و گیل مردانی که ایستاده اند در رنج و برنج با عرق جبین تو را هر روز در کوچه کوچه هایت در آغوش می کشند و درد تو درد همه ی ماست نه فقط یک نگاه در دوازدهمین روز زمستان ، حق تو نگاهی عمیق تر است شان تو میان سفره های خالی منتظر به دستان مردانی که صبح تا شام لحظه لحظه زندگیشان را کنار سنگ فرش های تو فریاد می زنند« ارزان کودیم ده بده نمانه» خلاصه نمی شود.و پیاده روی فرهنگی تو آینه تمام نمای فرهنگ سترگ توست همان که میرزا با اسب چابکش ایستاده تا ابد با ابهت بی مثالش مهری زده بر چهره غبار آلود شهره ی شهر این سفید بنای شهرداری که هر سال با تن پوشی از رنگ دوباره سفید می شود.یادمان رفته این روز تنها بزم یکروزه نیست یادمان رفته میزرا میرزا شد تا تو بمانی یادمان رفته رگ های حیات تو زرجوب این طلای روزگاران کهن تو سال هاست رنگ باخته و یادمان رفته کاسبان بازار تو مدت هاست منتظر ند تا دوباره بوق ماشین ها از سینما سپید رود و انقلاب بگذرد و ماهی فروشانش را رونق دوباره ببخشد و زیر نقاب همیشه سبز تو گاهی دردهایت را بفهمیم تویی که با سیلی صورتت را سبز نگاه می داری و چه جسورانه بیکاری جوانانت به دندان می کشی و چشم امیدت به سوت قطاری بود که شنیده شد و هنوز چرخ های صنعت تو را نچرخانده است.حق داری زیبا باشی در کنار رنگ رنگ بلوارهایی که بوته بوته دستان باغبانانت غنچه غنچه نوازششان کرده است و پوست همیشه باران خورده ی تو را پاکبانانت شانه کنند رشت من تو امروز در خانه خانه هایمان جریان داری و در قلب و روح و جان مردمانت تو شایسته ی بهترین هایی و بهترین ها شایسته ی توسترشت من روزرت مبارک.
یادداشت: دکتر زهرا نامور عربانی
